Προκύρηξη του Ελευθεριακού Σχήματος που μοιράστηκε σε 100 αντίτυπα στην 1η συνέλευση των εργαζομένων του Ε.Μ.Π μετά την παύση των απεργιακών κινητοποιήσεων.
Η προκύρηξη σε pdf εδώ:Για άλλη μία φορά:Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας!
Οκτώ ημέρες πριν, ο υπουργός Παιδείας και παπαδοκρατείας κ. Κωσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ύστερα από συνάντηση που είχε με την Ομοσπονδία Διοικητικών Υπαλλήλων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και εκπροσώπους Συλλόγων Διοικητικών Υπαλλήλων των 8 Πανεπιστημίων που συμμετέχουν στη διαθεσιμότητα προέβη σε κάποιες δηλώσεις οι οποίες είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες, όχι φυσικά γιατί εμπεριέχουν κάποια σοφία αλλά γιατί, όταν ένας από εμάς τις διάβασε δυνατά, η μύτη του αλλά και οι δικές μας άρχισαν να μεγαλώνουν. Ήταν φυσικά ανόητο εκ μέρους μας που εκπλαγήκαμε διότι είναι φυσικώς αδύνατο να αναπαράξει κανείς τόσο προφανή ψέματα χωρίς να υποστεί τις ανάλογες συνέπειες. Θεωρήσαμε λοιπόν πως είναι απαραίτητο τα ψέματα αυτά να μη μείνουν ασχολίαστα.
Ψέμα #1: Ο εξορθολογισμός του Δημοσίου είναι εθνικός στόχος
Η αναλήθεια εν προκειμένω δε βρίσκεται στον “εθνικό στόχο”, αλλά στον όρο “εξορθολογισμός”. Διότι, όταν ο δήθεν εξορθολογισμός έχει οδηγήσει εκατοντάδες ανέργους να προσφεύγουν στα κοινωνικά ιατρεία αφού δεν έχουν ασφάλιση, πολλά σχολεία στο να αναστείλουν τη λειτουργία τους επειδή δεν έχουν προσωπικό, μαθητές στη λιποθυμία από τη πείνα αλλά και σε πολλές άλλες αντιστοίχως “όμορφες” καταστάσεις, θεωρούμε πως η λέξη που ταιριάζει καλύτερα είναι η λέξη “καταστροφή”.
Ψέμα #2: Για την Κυβέρνηση διαθεσιμότητα δεν σημαίνει απολύσεις.
Όχι, σε καμία περίπτωση. Η διαθεσιμότητα απλώς διευκολύνει τις απολύσεις αφού, όταν οι τελευταίες θα έρθουν και η απεργία θα μοίαζει ως η επιβεβλημένη επιλογή, οι προς απόλυση διαθέσιμοι δε θα μπορούν να απεργήσουν γιατί δε θα είναι πια εργαζόμενοι.
Ψέμα #3: Στόχος της κυβέρνησης παραμένει η ορθολογική ανακατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των υπηρεσιών στον δημόσιο τομέα.
Αυτό είναι αλήθεια, το είδαμε στα σχολεία που δε λειτουργούν γιατί δεν έχουν δασκάλους, στα νοσοκομεία που έκλεισαν και οι εργαζόμενοί τους “εστάλησαν” κάπου που θα μπορούσαν να εργαστούν και να είναι χρήσιμοι όπως για παράδειγμα οι νοσοκόμες από τη Θεσσαλονίκη που θα έρχονταν στην Αθήνα.
Μοναδική Αλήθεια: Η διαθεσιμότητα ήταν για το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων εθνική υποχρέωση.
Μόνο να συμπληρώσουμε ότι “Η διαθεσιμότητα ήταν για το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων εθνική υποχρέωση και παράμένει τέτοια.”
Δυστυχώς, βασιζόμενοι στις υποσχέσεις αυτού του ανθρώπου, οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ επέλεξαν να αναστείλουν την απεργία τους, αγνοώντας τη μη ικανοποίηση των εξαιρετικά σημαντικών φοιτητικών αιτημάτων αλλά και παρουσιάζοντας χαρακτηριστικά μιας συντεχνιακής νοοτροπίας αφού, με τη κίνησή τους αυτή, αφήνουν μόνους τους και επομένως και αρκετά αποδυναμωμένους τους εργαζόμενους στο ΕΚΠΑ. Δεν αγνοούμε, φυσικά, αλλά ούτε και υποτιμούμε το ρόλο που έπαιξε στη πραγματοποίηση αυτής της επιλογής ο φόβος για άνοιγμα των σχολών, φόβος που καλλιεργήθηκε από εκείνους που ανεπιτυχώς προσπαθούσαν σταθερά να ανοίξουν όσες σχολές παρέμεναν σε κατάληψη.
Ο αγώνας των εργαζομένων του ΕΜΠ, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, επηρεάζει το μέλλον όλων όσων ζούμε εντός του χώρου του πολυτεχνείου και όχι μόνο. Είναι σημαντικός, αρχικά για να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος και στη συνέχεια είναι ανάχωμα στην επισφαλοποίηση της εργασίας, την επαρκή λειτουργικότητα
του ιδρύματος,στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και συνολικότερα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Επιπλέον οι εγγυήσεις που έχει δώσει ο υπουργός είναι επίπλαστες διότι δεν κατοχυρώνονται με κανένα νομικό τρόπο. Οι αποφάσεις για τις οποίες έχει δεσμευτεί το υπουργείο δεν βλέπουμε να έχουν εφαρμοστεί ακόμα. Συγκεκριμένα δεν βλέπουμε να έχουν παρθεί πίσω οι συνδικαλιστικές διώξεις όσων δεν απογράφησαν στις ατομικές δηλώσεις προσόντων αλλά αντίθετα βλέπουμε να ποινικοποιείται ακόμα περισσότερο η απεργία αφού με ανακοίνωσή του το Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος ζητάει τα πρακτικά των συνελεύσεων των συλλόγων των υπαλλήλων! Εκτός αυτού μέχρι να καταργηθεί εξολοκλήρου η Κ.Υ.Α όλες οι δεσμεύσεις αποτελούν αερολογίες και αναβάλλουν τις απολύσεις για αργότερα και αφήνοντας τους εργαζόμενους σε διαθεσιμότητα ανυπεράσπιστους αφού εν μέσω του καθεστώτος αυτού δεν θα έχουν την δυνατότητα να απεργήσουν.
Για όλους αυτούς του λόγους η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων πρέπει να συνεχιστεί.
Παρά τον συντονισμό που επετεύχθη με τους απεργούς του Ε.Κ.Π.Α και με άλλων ιδρυμάτων αρχικά, παρά την παρουσία συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα στα συντονιστικά του ΜΑΧ, όπως το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, ποτέ δεν υπήρξε η στόχευση από την πλειοψηφία των εργαζομένων για γενικευμένο συντονισμό του αγώνα, καθημερινή συνεννόηση για δράση, κοινή στρατηγική και συμπόρευση. Προφανώς και θεωρούμε πως αυτό θα έπρεπε να είχε ήδη χτιστεί πριν ξεκινήσει ο αγώνας, αλλά ακόμα και την τελευταία στιγμή αυτό κατέστη αδύνατο και σίγουρα οφειλόταν σε υποκειμενικούς παράγοντες. Η επιδίωξη που πρέπει να έχουμε μετά το πέρας της απεργίας θα πρέπει να είναι ο συντονισμός όλων των φορέων στο ΕΜΠ το οποίο θα μετατραπεί σε μια σταθερή δομή φοιτητών εργαζομένων που θα προετοιμάζει το έδαφος για κοινή συμπόρευση σε μελλοντικό αγώνα και δράσεις οι οποίες θα στηρίζονται πάνω στα κοινά συμφέροντα των δύο προαναφερθέντων ομάδων.
Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας ενάντια στην ανεργία, την υποτίμηση των ζωών μας και στην συνολική επίθεση που δεχόμαστε. Παράλληλα όμως εμπεριέχει και την πολιτική θέση ότι οι ανάγκες μας ή αλλιώς οι ανάγκες των εργαζομένων είναι πάνω από τις “ανάγκες” της εθνικής οικονομίας και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
