Το κείμενο σε pdf εδώ

Μια σύντομη αποτίμηση της πορείας του αγώνα

Προβληματικές του αγώνα

Ήδη από την τρίμηνη απεργία φάνηκαν κάποιες προβληματικές που οριοθετούν και άρα περιορίζουν τη δυναμική του αγώνα, προβληματικές οι οποίες εν πολλοίς επανέρχονται και τώρα:

• μικρή μαζικότητα στις κινητοποιήσεις και τις περιφρουρήσεις

• μονοπώληση των διαδικασιών -και καθοδήγηση του αγώνα- από ελάχιστους, ανάμεσά στους οποίους το ΔΣ (το οποίο σχεδόν εκ φύσεως έχει “πυροσβεστικό” χαρακτήρα)

• (υπερβολική) εμπιστοσύνη στους θεσμούς -εντός και εκτός ιδρύματος-, αν και πιθανότατα αυτή κλονίστηκε τον τελευταίο καιρό

• ευκαιριακή ή καθόλου σύνδεση με τους διαθέσιμους από άλλα ιδρύματα, τους φοιτητές, άλλους εργαζόμενους

• φαινόμενα (ας μας συγχωρηθεί η λέξη) “κανιβαλισμού”, όπου, παρά τις διακηρύξεις όπως “ακουμπάμε στο διπλανό μας” και “δε φεύγει κανένας”, παρατηρήθηκαν αντιδικίες του τύπου “πόσα μόρια έχει ο Χ”, “τι δήλωσε η Υ”

Ανάγκη για σύνδεση των αγώνων

Θεωρούμε αυτονόητο ότι πρέπει να επιδιωχθεί συντονισμός και κοινή δράση ανάμεσα στους εργαζόμενους των ιδρυμάτων που πλήττονται από τις διαθεσιμότητες/απολύσεις, για τους ίδιους ακριβώς λόγους που και στο εσωτερικό του κάθε ιδρύματος πρέπει να υπάρχει ενότητα μεταξύ των εργαζομένων και πάλη μέχρι και για την τελευταία απόλυση.

Ταυτόχρονα, βέβαια, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση καλά κρατεί· επόμενο -και όχι μακρινό- βήμα της θα είναι η ψήφιση των οργανισμών, οι οποίοι θα έρθουν να εισάγουν/επισημοποιήσουν διάφορες αλλαγές στη λειτουργία των πανεπιστημίων (τα οποία παρεμπιπτόντως μπορεί να ήταν -και σε κάποιο βαθμό να παραμένουν- κρατικά, αλλά ποτέ δεν ήταν δημόσια), με εμφανή στόχο την κυριαρχία του κεφαλαίου -ως κοινωνικής τάξης αλλά και ως τρόπου λειτουργίας- μέσα σε αυτά. Κάτι τέτοιο είναι επιζήμιο τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους φοιτητές και γι’ αυτό οφείλουμε να το αντιπαλέψουμε.

Παράλληλα, πρέπει να επιδιωχθεί συντονισμός και με άλλους εργαζόμενους -σε κρατικό και ιδιωτικό τομέα- που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, ακριβώς επειδή τα μέτρα που παίρνονται δεν αφορούν μόνο έναν κλάδο ή μια κατηγορία εργαζομένων· αποτελούν στρατηγική του κράτους και των -εγχώριων και μη- αφεντικών, ώστε, μέσω της πιο κακοπληρωμένης και πιο εντατικοποιημένης εργασίας, να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου (και η ευνοϊκότερη για το ίδιο αναπαραγωγή του).

Ανάγκη για πιο δυναμική δράση

Είναι πολύ πιθανό το υπουργείο να προσπαθήσει, καθυστερώντας τις διαπραγματεύσεις και την ουσιαστική επίλυση του όλου ζητήματος, να διαμορφώσει τους όρους ώστε είτε να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός απ’ τη μεριά των φοιτητών (με όχημα την εξεταστική) είτε να μπει για τα καλά το καλοκαίρι, οπότε και θα συναντήσει μικρότερες αντιδράσεις στις όποιες κινήσεις του. Επομένως, ταυτόχρονα με το συντονισμό και τον κοινό αγώνα με φοιτητές και άλλους εργαζόμενους, θα πρέπει να αναζητηθούν κινήσεις αρκετά δυναμικές ώστε να πιέσουν την κυβέρνηση εδώ και τώρα: από πορείες στο κέντρο και σε γειτονιές, μέχρι ολιγόωρες καταλήψεις κρατικών κτιρίων και ποιος ξέρει τι άλλο…

καμία απόλυση – καμία διαγραφή
ενάντια σε οργανισμούς και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
ας αρχίσουμε να παλεύουμε (και) ενάντια στην κάθε είδους εκμετάλλευση

Το κείμενο σε pdf εδώ

Στο επίκεντρο των συζητήσεων γύρω απ’ τα εκπαιδευτικά βρίσκεται αυτήν την περίοδο το ζήτημα Οργανισμού-διαγραφών, ζήτημα που, όπως αναδεικνύεται, είναι κάτι που αφορά τόσο τους φοιτητές όσο και τους διοικητικούς υπαλλήλους των ιδρυμάτων. Συγκεκριμένα, ο Οργανισμός καθορίζει την συνολική λειτουργία των ιδρυμάτων, γι’ αυτό και επισπεύδει την προσοχή μας. Όσοι και όσες έχουν παρακολουθήσει την πορεία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στα Πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια (νόμος-πλαίσιο, σχέδιο “Αθηνά”, κ.τ.λ.) σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει και ότι η στόχευσή του έρχεται σε πλήρη σύμπλευση με αυτήν. Η ουσία που θίγει συμπυκνώνεται^* σε δύο άξονες: αφενός στην επίτευξη ολοκληρωτικού ελέγχου του Κεφαλαίου στην εκπαίδευση και τη συνεπαγόμενη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους ίδιους τους φοιτητές και αφετέρου στην εντατικοποίηση των σπουδών και στην θεσμοποίηση του πιο αυταρχικού τρόπου λειτουργίας (όργανα με υπερεξουσίες και πλήρη έλεγχο σε όλες τις πτυχές της ακαδημαϊκής ζωής), με σκοπό τη διαφύλαξη της εύρυθμης λειτουργίας της επιχείρησης “πανεπιστήμιο” και την εμπέδωση από το φοιτητικό σώμα (ως απαρτιζόμενο από μελλοντικούς εργαζόμενους) συγκεκριμένων χαρακτηριστικών. Μέσα από αυτά πετυχαίνεται ο απώτερος στόχος της αναδιάρθρωσης, που συνοψίζεται στην (από τα πριν) νομιμοποίηση της επισφαλούς εργασίας και, γενικότερα, στην καταστρατήγηση των εργασιακών σχέσεων που εντείνεται στην κοινωνία.

Σ’ αυτό το φόντο, είναι αναγκαίο να σπάσουν οι ψευδαισθήσεις του ουδέτερου “Ναού της Γνώσης” και κυρίως αυτές της κοινωνικής ανέλιξης. Το Πανεπιστήμιο ανέκαθεν εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα, αυτά των επιχειρήσεων και των αφεντικών, και επομένως δομικά η λειτουργία του συντάσσεται -σε βαθμό που εξαρτάται από τον κοινωνικό ανταγωνισμό- προς την εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. Το γεγονός ότι κάθε φοιτητής ως κοινωνικό υποκείμενο περιφέρεται στα αμφιθέατρα πλήρως εξατομικευμένος (ως προς τις επιδιώξεις του), δεν μπορεί παρά να συμβάλει στην διατήρηση αυτών των ψευδαισθήσεων και την όξυνση του ανταγωνισμού-κανιβαλισμού, κάτι που μόνο συμφέρει την επιδείνωση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Γι’ αυτό επιλέγουμε να μην σταθούμε έρμαια αυτού του παιχνιδιού, αλλά στο βαθμό που ανήκουμε σε αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση, να ορθώσουμε αντιστάσεις. Σ’ αυτό το φόντο έρχονται να μας φορτώσουν και με οικονομικά κόστη (βλέπε δίδακτρα, πιο αυστηρές προϋποθέσεις για διάφορες παροχές, κ.α.), λες και δεν μας έλειπαν οι σκοτούρες.

Η υποτίμηση της φοιτητικής καθημερινότητας με τον συνολικό αυτό τρόπο δεν είναι, λοιπόν, κάτι άσχετο με αυτό που παρατηρούμε και έξω από το Πανεπιστήμιο· ίσα-ίσα έρχεται να εξισορροπήσει την όποια ανομοιομορφία. Οι ίδιοι μπορεί να είμαστε και λιγότερο ή περισσότερο μάρτυρες αυτής της κατάστασης από την εμπειρία που μεταφέρουν στο σπίτι οι γονείς μας για τις εργασιακές τους συνθήκες, εάν δηλαδή δεν έχουν ήδη περάσει το κατώφλι της ανεργίας. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν βλέπουμε να ορθώνεται στο σήμερα κάποιο δυναμικό κίνημα με αποφασιστικούς όρους διεκδίκησης και αυτό οφείλεται και στη μετριοπαθή στάση που κρατούν δυνάμεις που παρά ταύτα διεκδικούν να θεωρούνται ηγετικές μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα (βλέπε ηγεσία της ΓΣΕΕ), αφήνοντας ανανταπόκριτες τις απαιτήσεις των συνθηκών και κρεμώντας ουσιαστικά τον κόσμο της εργασίας στις ορέξεις των “από πάνω”.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθούν και δύο πολύ συγκεκριμένοι αγώνες που διεξάγονται ήδη. Αυτοί των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών και των καθαριστριών του “γειτονικού” ΕΚΠΑ. Οι αγώνες αυτοί αμφότεροι ξεκίνησαν με την διεκδίκηση από τις απλήρωτες καθαρίστριες των δεδουλευμένων τους, αλλά και την εναντίωση στις επικείμενες απολύσεις τους. Εκεί που θέλουμε να εστιάσουμε όμως δεν είναι τόσο το γιατί ο αγώνας τους είναι δίκαιος, όσο ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται (πιο συγκεκριμένα για το ΕΚΠΑ και τις καθαρίστριες της Φιλοσοφικής): εκεί λοιπόν και ενώ οι σχετικές εργολαβίες παίζουν διάφορα τερτίπια στις εργαζόμενες, οι αλληλέγγυοι φοιτητές και ορισμένοι διοικητικοί επέλεξαν να συμβάλουν με την δυναμική τους στον αγώνα τον καθαριστριών δίνοντάς του πιο διεκδικητικό και μαχητικό χαρακτήρα. Είναι κατ’ εμάς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προς μίμηση η στάση ανθρώπων από άλλες(;) κοινωνικές κατηγορίες μέσα στον ακαδημαϊκό χώρο σε αυτήν την περίσταση. Ο αγώνας των καθαριστριών μαίνεται ακόμα και μένει να μάθουμε για την έκβασή του. Θέλουμε πάντως να το συνδέσουμε κι αυτό με “τα δικά μας”.

Έχει ανοιχτεί λοιπόν το μέτωπο οργανισμού-διαγραφών στο οποίο καλούμαστε να πάρουμε θέση και στο βαθμό που αφορά τόσο εμάς όσο και τους διοικητικούς θέλουμε να αναδείξουμε την αναγκαιότητα συμπόρευσης των δύο αυτών κατηγοριών για μία θετική έκβαση του ενδεχόμενου αγώνα. Κόντρα στην κατεύθυνση αδρανοποίησης των ριζοσπαστικών διεκδικητικών πρακτικών,

Προτείνουμε:

• Συμμετοχή στην καλεσμένη από τους διοικητικούς πορεία την Τετάρτη 11/6 στη 13:00 στα Προπύλαια, με κλειστή σχολή εκείνη τη μέρα.

• Συμμετοχή όπου χρειάζεται, για το μπλοκάρισμα του Οργανισμού στο ΕΜΠ (και στο ΕΚΠΑ).

• Προσπάθεια σύνδεσης του αγώνα μας με τους διοικητικούς, με συμμετοχή-παρέμβαση στη συνέλευσή τους και με διαμορφωμένη από τον σύλλογο τοποθέτηση. Επιδίωξη για συντονισμό των συλλόγων φοιτητών και εργαζομένων.

• Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των καθαριστριών της φιλοσοφικής για την άμεση πληρωμή τους και ενάντια στις απολύσεις τους. Στήριξη του αγώνα των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών.

• Ανοιχτή συνέλευση αμέσως μετά τη λήξη της ΓΣ, όπου θα εξειδικευθούν τα παραπάνω και θα συνδιαμορφωθεί ο λόγος του συλλόγου.

• Νέα συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου την επόμενη Τετάρτη 18/6, ίδια ώρα και μέρος.

Εκδήλωση-Συζήτηση της Ελευθεριακής Παρέμβασης Παντείου για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση των Νέων.

Τετάρτη 28/5, 17:00.

Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την απασχόληση των νέων, τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας (ΚΟΧ) , η Επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας για νέους ως 29 ετών (voucher), η πρακτική άσκηση, η μαθητεία κ.α. δεν είναι ευεργεσία από το κράτος.Είναι η νέα στρατηγική κράτους και κεφαλαίου στη δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού που θα ανακυκλώνεται ανάμεσα σε εξαναγκαστική εργασία και ανεργία. Είναι ακραία υποτιμημένη προσωρινή εργασία με πετσοκομμένα εργασιακά δικαιώματα που βαφτίζεται με τον όρο «ωφέλεια» ώστε να ξεχωρίζει διακριτά από την «κανονική εργασία» των..510 ευρώ. Είναι επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των «κανονικών» εργαζομένων που αντικαθίστανται από «ωφελούμενους». Είναι τζάμπα εργασία για τα «καημένα αφεντικά που τα έπληξε η κρίση». Είναι πολιτικό παιχνίδι με πρόσχημα την μείωση της ανεργίας στις πλάτες των ανέργων.

Δε μιλάμε για κάτι το οποίο είναι προσωρινό όπως η εργασία που μας «προσφέρουν» το «φιλάνθρωπο» κράτος και τα αφεντικά, αλλά για το δυσοίωνο παρόν και μέλλον μας. Ως τωρινοί ή μελλοντικοί άνεργοι και εργάτες με τους χειρότερους όρους, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, να μην καταφύγουμε στον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση ή στην διεκδίκηση «πτυχίων με αξία», προσπαθώντας να ανέβουμε τη σκάλα της κοινωνικής ανέλιξης. Αντιθέτως πρέπει να γνωρίζουμε από πού προέρχονται και ποιους εξυπηρετούν οι νέες μορφές εργασίας που μας πλασάρουν ως ευεργεσία ώστε να έχουμε την δυνατότητα να χτίσουμε αναχώματα, να εμποδίσουμε την περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας μας και να ζημιώσουμε τα αφεντικά και το εκμεταλλευτικό σύστημα εν γένει. Πρέπει να μπούμε στην αγορά εργασίας όχι πειθήνιοι και εντατικοποιημένοι όπως μας προετοιμάζει το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και να αντεπιτεθούμε στην επίθεση των αφεντικών.

Το κείμενο του συντονισμού σε pdf εδώ:Να μην επιτρέψουμε τις διαγραφές φοιτητών-φοιτητριών!

Η αφίσα σε pdf εδώ: Να μην επιτρέψουμε τις διαγραφές φοιτητών-φοιτητριών!

Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας μέχρι την καταστολή,
την τρομοκρατία και τον εγκλεισμό χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση και απαξίωση
της ζωής και της εργασίας μας. Βιώνουμε μια ταξική επίθεση των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους
πάνω μας, που στόχο έχει την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Σε αυτό το πλαίσιο,
εντείνεται και “νομιμοποιείται” η αναδιάρθρωση η αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως
και στις υπόλοιπες βαθμίδες) με την επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας (εργολαβίες), την άμισθη εργασία
μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητριών, την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση, τη μετακύλιση
του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειες τους, την αύξηση της καταστολής, την αποστείρωση
των πανεπιστημιακών χώρων, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.

Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, γίνεται λόγος μέσα από δημοσιογραφικές πηγές, που έχουν επιβεβαιωθεί
και από το Υπουργείο, για διαγραφές 180.000 “αιωνίων” φοιτητών, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο
4009/11. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος ορίζει ότι οι φοιτήτριες που εγράφησαν μέχρι το 2004-05 “θεωρείται
ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική τους ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-14,
εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό” (για τους 2005-06 ορίζεται αντίστοιχα το 2014-15).

Οι ρητορείες περί αναγκαιότητας των διαγραφών συνήθως συνοδεύονται και από μια χοντροκομμένη
μπουρδολογία, που μιλά για «τεμπέληδες αιώνιους που κοστίζουν στους φορολογούμενους», η οποία είναι
καταφανώς παραπλανητική και έχει, μεταξύ άλλων, ως στόχο τη διαίρεση των φοιτητών σε επιμελείς
και σε τεμπέληδες/αιώνιους, με τους πρώτους να αποδέχονται τις διαγραφές των δεύτερων ή ακόμα χειρότερα
να τις στηρίζουν ανοιχτά (π.χ. καριερίστες, που νιώθουν ότι το πτυχίο τους θα αποκτήσει μεγαλύτερη
αξία). Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι οι συμφοιτήτριες μας, που έχουν υπερβεί το όριο σπουδών,
από τη μία δεν «κοστίζουν», αφού δε δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.λ.π. (όχι ότι αν
κόστιζαν, θα άλλαζε κάτι), ενώ από την άλλη, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει
τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά από το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας
κ.α. Και στην περίπτωση όμως, που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως
έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές
επιλογές και επιθυμίες μας!

Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα προσχήματα, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι διαγραφές
έχουν ως στόχο την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης (στην ίδια κατεύθυνση κινούνται
άλλωστε και οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι αλυσίδες μαθημάτων κ.λ.π.) και της συνεπαγόμενης
πειθάρχησης των φοιτητών. Έτσι, το ν+2 έρχεται να εντείνει την εξατομίκευση, τον ανταγωνισμό και
την αποστείρωση, δυσχεραίνοντας την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον τις δυναμικότερες μορφές της.
Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η
μετάβαση από το υπάρχον μοντέλο πανεπιστημίου σε ένα όλο και πιο παραγωγικό για τις ανάγκες των
αφεντικών.

Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να τονιστεί από την “καυτή” παράγραφο του νόμου, η οποία
αναγράφεται πιο πάνω και αναφέρεται στις διαγραφές, είναι η φράση: «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά
από τον οργανισμό».*

*Τι είναι όμως αυτός ο περιβόητος οργανισμός; Ο οργανισμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά την εσωτερική λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως είναι η ίδρυση, η κατάργηση, η συγχώνευση και η μετονομασία,  τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι υπάρχουσες φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια),  η προστασία και η ασφάλεια της σχολής, η σύσταση νέων θέσεων διοικητικού προσωπικού, αλλά και διάφορα άλλα.

Η δημιουργία -νέου ουσιαστικά- οργανισμού, η οποία γεννά ελπίδες σε κάποιους για ευνοϊκότερη εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών, θα πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον υπάρχοντα νόμο-πλαίσιο 4009/11, που περιλαμβάνει: ρυθμίσεις περί διδάκτρων και χορήγηση φοιτητικών δανείων, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολών και τμημάτων “σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας”. Ακόμη προβλέπει τη δημιουργία του συμβουλίου διοίκησης (αποτελούμενου σε μεγάλο βαθμό από επιχειρηματίες) με τις εξής αρμοδιότητες: την έκδοση ή αναθεώρηση του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού της σχολής, την σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία-οικονομία, τηνπαύση κοσμητόρων, τον ορισμό ή μη διδάκτρων για τους μεταπτυχιακούς και άλλα.

Σε αυτό το κλίμα προστίθενται και οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού, κατά τη διάρκεια συνάντησής
του με την ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων, ότι για να δημιουργηθούν οι νέες θέσεις, που τους
έταξε για την απορρόφηση των σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων (αλλά όχι των κατηργημένων) θα πρέπει να
δημιουργηθεί ο οργανισμός. Αυτό φυσικά είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί αερολογία.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πιθανόν τα περί διαγραφών θα λειτουργήσουν και ως κερκόπορτα, ώστε οι
φοιτήτριες μέσα στην απελπισία τους να συναινέσουν στη δημιουργία του νέου οργανισμού, με ότι αυτό
συνεπάγεται, ελπίζοντας σε μια πιο “φιλική” εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Πρόκειται για μια προσπάθεια
καλλιέργειας αυταπατών, καθώς είναι προφανές ότι από τη μια το σημαντικό είναι η εφαρμογή
των διαγραφών αυτή καθ’ αυτή και όχι οι προϋποθέσεις με τις οποίες αυτή θα γίνει, ενώ από την άλλη δεν
υπάρχει καμία εγγύηση για την “διευκόλυνση” και για το αν αυτή θα είναι ουσιαστική (μικρού διαστήματος
παρατάσεις, καταβολή διδάκτρων, αυστηρά κριτήρια παράτασης – όπως ένσημα, υψηλοί βαθμοί κ.α.).

Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να κινούμαστε με
τη λογική έκτακτης ανάγκης της τελευταίας στιγμής και της μεγάλης ώρας. Μια λογική που έχει τροφοδοτηθεί
από την αριστερά, έτσι ώστε οι αγώνες να στοχεύουν στη “κεντρική πολιτική σκηνή”, να τραβήξουν
τη προσοχή των media και τελικά να δώσουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την πολυπόθητη πολιτική υπεραξία,
καθώς καταρρέουν ηττημένοι στο “κάναμε ότι μπορούσαμε, ψηφίστε εμάς λοιπόν”. Τέρμα πια λοιπόν στις
εκτονώσεις, στην ανάθεση των αγώνων σε «ειδικούς», στις ψευδαισθήσεις εκλεγμένων σωτήρων και σε
συντεχνιακές λογικές.

Δεν αναλωνόμαστε σε μια άκριτη υπεράσπιση του μέχρι πρότινος «δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου»,
αναζητώντας συμμάχους σε όσους έκαναν χρόνια μπίζνες μέσα σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν είμαστε εδώ
για να υπερασπιστούμε κάποια ακαδημαϊκά συμφέροντα, όπως τα «ισχυρά πτυχία, που μας ξεχωρίζουν
από τους άλλους». Να μη δεχτούμε καμία «πιο έξυπνη» εφαρμογή κανενός νόμου-πλαισίου. Είναι μεγαλύτερη
ανάγκη από ποτέ, φοιτητές και εργαζόμενες του πανεπιστήμιου να αντιληφθούμε τα κοινά
μας ταξικά συμφέροντα, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές
φοιτητριών και εργαζομένων· Nα χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην
υποτίμηση των ζωών μας.

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας

(ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ,
ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ)

Κείμενο που μοιράστηκε στη ΓΣ της 8/4

Το κείμενο σε pdf εδώ

Πριν λίγο καιρό, από δημοσιεύματα του αστικού τύπου, πληροφορηθήκαμε ότι το υπουργείο σχεδιάζει να διαγράψει 180000 “αιώνιους” φοιτητές τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Πάνω στο ζήτημα υπάρχουν πολλές απόψεις, αλλά ας δούμε πώς έχει το πράγμα από τη σκοπιά των ταξικών μας συμφερόντων:

Εδώ και πολλά χρόνια, το κράτος -ως κλασσικός εγγυητής του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του-, στα πλαίσια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, περνάει νόμους και διατάξεις με έναν κύριο στόχο: τον ολοκληρωτικό έλεγχο της εκπαίδευσης από το κεφάλαιο και την πλήρη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, πανεπιστήμιο με δίδακτρα, αποστειρωμένο από κάθε πολιτική και κοινωνική διαδικασία, με όλο και πιο εντατικούς ρυθμούς σπουδών που θυμίζουν κάτεργο, πανεπιστήμιο στο οποίο θα κυριαρχεί η επισφαλής εργασία. Ένα ακόμα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα επιχειρηθεί να είναι οι διαγραφές φοιτητών.

Το κράτος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν φοιτητές που περισσεύουν· το ίδιο βέβαια λέει και για κάθε κοινωνική ομάδα στην οποία θέλει να επιτεθεί (μετανάστες, διοικητικοί υπάλληλοι, γιατροί, καθηγητές κ.ά.). Με την κατάσταση όμως που -κακώς- ισχύει τώρα, οι φοιτητές που ξεπερνούν τα προβλεπόμενα έτη σπουδών δεν κοστίζουν ουσιαστικά τίποτα στο κράτος. Αυτό που κρύβεται πίσω από τη συγκεκριμένη κίνηση είναι η εντατικοποίηση του ρυθμού των σπουδών μας και μέσω αυτής η πειθάρχησή μας. Στα πλαίσια της πλήρους μετατροπής του πανεπιστημίου σε εργοστάσιο, πρέπει να είμαστε παραγωγικοί και αποδοτικοί, όπως μας θέλουν τα αυριανά αφεντικά μας. Δηλαδή, πρέπει να ασχολούμαστε αποκλειστικά και ανελλιπώς με τα μαθήματα (και αύριο με τη δουλειά) μας, χωρίς να έχουμε χρόνο για οτιδήποτε άλλο.

Αν λοιπόν δεν θέλουμε άλλο ένα τούβλο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στο κεφάλι μας, πρέπει να σταματήσουμε τα σχέδιά τους και να μην αφήσουμε να διαγραφεί ούτε ένας φοιτητής. Να απαιτήσουμε εκπαίδευση με ανθρώπινους ρυθμούς και γενικά με τους όρους μας, μέσα από αυτοοργανωμένες συλλογικές διαδικασίες (γενικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες, συντονισμούς), μαζί με τους εργαζόμενους και χωρίς αυταπάτες θεσμικών διαμεσολαβήσεων (συμπόρευσης δηλαδή με πρυτάνεις, κοσμήτορες κλπ) και ενάντια σε αυτές.

ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ

 Το κείμενο σε pdf εδώ

Για την πρόταση του ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών) και τα σχέδια διαχείρισης της κρίσης

Η προσφάτως διατυπωθείσα μελέτη και πρόταση του επιστημονικού συμβουλευτικού οργάνου ΚΕΠΕ (ουσιαστικά πρόκειται για ένα παλαιό καθεστωτικό think tank, ενώ η έρευνα έγινε για λογαριασμό του υπουργείου ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας καθώς και της ελληνικής κυβέρνησης) καθιστά πλέον με άμεσο και σαφή τρόπο ξεκάθαρους τους βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους στρέφεται η συνολική στρατηγική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης σε σχέση τόσο με την διαμόρφωση των αναγκαίων κοινωνικο-οικονομικών όρων της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και με τις πιθανές τακτικές επιλογές κράτους και κεφαλαίου ως προς την επιτυχημένη απαξίωση της εργασιακής δύναμης¹.

Αντιπαρερχόμενοι τις γενικές τοποθετήσεις της έρευνας σχετικά με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην ελληνική (καπιταλιστική) οικονομία (καθώς και της ανταγωνιστικότητάς της) και τις δυνατότητες διαμόρφωσης ενός ομαλού επενδυτικού και επιχειρηματικού κλίματος προσανατολισμένου σε ορισμένους τομείς παραγωγής με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και επίπεδα κερδοφορίας, ερχόμαστε να σχολιάσουμε/αναλύσουμε (από εργατική οπτική) τις συγκεκριμένες προτάσεις που κατατέθηκαν σχετικά με την “καταπολέμηση της ανεργίας” καθώς αυτές αφορούν το ζήτημα που πιστεύουμε ότι είναι και το κεντρικότερο σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης: την διαχείριση και (αναδι-)οργάνωση της διαδικασίας υποτίμησης/απαξίωσης και εκμετάλλευσης της εργασίας (και του εργατικού δυναμικού κατ’ επέκταση) με κάθε διαθέσιμο μέσο και τρόπο από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου σαν την πλέον βασικότερη προϋπόθεση επαναφοράς της γενικής κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Αρκετά συνοπτικά, θα λέγαμε ότι η λεγόμενη πρόταση του ΚΕΠΕ “για την καταπολέμηση της ανεργίας” περιλαμβάνει προς το συγκεκριμένο της περιεχόμενο και στα πιο ουσιαστικά σημεία τα εξής ακόλουθα:

1. την κατάργηση του κατώτατου/βασικού μισθού στους νέους (έτη 15-24/29) έως ένα έτος από την πρόσληψή τους

2. την θεσμοθέτηση της αναγκαίας πρακτικής άσκησης για όλους στην τριτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση για ένα τουλάχιστον εξάμηνο (ουσιαστικά, την επισήμως εγκαθιδρυμένη απλήρωτη εργασία για λογαριασμό των επιχειρήσεων)

3. ανεξαρτήτως ηλικίας την αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας με επίδομα απασχόλησης στα πρότυπα της επιταγής εργασίας

4. την αναστολή –ή και κατάργηση– της υποχρεωτικής απασχόλησης του εργαζόμενου μετά το πέρας του προγράμματος επιδοτούμενης απασχόλησης (6-12 μήνες) στις σχετικές επιχειρήσεις (ο συνδυασμός του i με το iv έχει ως αποτέλεσμα την σχεδόν ολοκληρωτικά απλήρωτη εργασία των νέων στις επιχειρήσεις για το χρονικό διάστημα απασχόλησης· ο συνδυασμός του iii με το iv είναι ακόμα πιο ενδιαφέρων)².

Μια μικρή “ιστορική” (με όλες τις εννοήσεις) παρένθεση/παρέκβαση που (ίσως) να διαλευκάνει μερικά από τα όσα μέχρι τώρα ειπώθηκαν: από τα μέσα 2010 έχει καθιερωθεί επισήμως η διάκριση ανάμεσα στους (μισθούς των) “άνω” και “κάτω” των 25 ετών (Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου), ενώ ήδη από τον Φλεβάρη (12) του 2012 έχουν οριοθετηθεί θεσμικά και νομικά από το κράτος τα κατώτερα επίπεδα στα οποία κινείται ο βασικός μισθός μειωμένος κατά 22% στα 586 ευρώ μικτά (μειωμένος κατά 32% για τους νέους, στα 510 ευρώ μικτά), και τέλος πιο πρόσφατα μέσα στο 2013 –δήθεν “με σκοπό την άμεση ανάσχεση της ανεργίας” !!!– καθιερώθηκαν τα ανώτερα όρια στα οποία κινούνται οι καθαρές αμοιβές των προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα (μέσω ΕΣΠΑ και ευρωπαϊκών κονδυλίων) του ΟΑΕΔ (για να μην αναφερθούμε στα σχέδια για τον “νέο μηχανισμό υπολογισμού κατώτατου μισθού”): “στα 19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες από 490,00 ευρώ μηνιαίως για ωφελούμενους ηλικίας 25 ετών και άνω και σε 17,1 ευρώ ημερησίως και όχι πάνω από 427,00 ευρώ μηνιαίως για ωφελούμενους ηλικίας κάτω των 25 ετών”, ενώ αφότου ολοκληρωθεί το πρόγραμμα όσοι προσλήφθηκαν μέσω των προγραμμάτων απολύονται αυτοδικαίως χωρίς καμία αποζημίωση (για να μην μιλήσουμε για την ύπαρξη εργατικής νομοθεσίας/δικαιωμάτων)!!! Σιγά-σιγά, όλα αυτά –που ήδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται– θα γενικευτούν.

Τι άλλο σημαίνουν και σηματοδοτούν όλες αυτές οι ενδείξεις και περιστάσεις αν όχι την τυπική και πραγματική κλιμάκωση –με σαφείς όρους και συγκεκριμένες στοχεύσεις– του ταξικού πολέμου που διεξάγεται από το στρατόπεδο του (καπιταλιστικού) κράτους και των αφεντικών πάνω στο σύνολο της μοντέρνας (παλαιάς και νέας) εργατικής τάξης, δηλαδή ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό εγχείρημα βεβιασμένης στρατιωτικοποίησης της οικονομίας και της εργασίας, μέσα από το τσάκισμα ακόμη και των πλέον βασικών κανόνων διαπραγμάτευσης της τιμής του εμπορεύματος “εργατική δύναμη” (και την άρνηση της δυνατότητας μέχρι και τυπικής οργάνωσης μέσα από τα συνδικάτα), αλλά και ανασχετικής παρέμβασης στο εσωτερικό της ίδιας της τάξης εγκαθιδρύοντας διάφορους (φαινομενικούς και μη) διαχωρισμούς μέσω της χάραξης “ειδικών οικονομικών ζωνών” με φτηνότερη και πιο πειθαρχημένη εργασία οι οποίες αναμφίβολα διασπούν την ενότητα συμφερόντων του κόσμου της εργασίας;

Πρόκειται λοιπόν για μια ανοιχτή και επιθετική πρόκληση των αφεντικών και μια απόπειρα ελέγχου των ορίων εντός των οποίων είναι δυνατή η διασφάλιση της αποτελεσματικής και απρόσκοπτης συνέχισης της εκμετάλλευσης της εργασίας, δηλαδή μια ξεκάθαρα πολεμική πράξη η οποία προσφέρεται για χαρτογράφηση των κρατικών/καπιταλιστικών σχεδίων απορρύθμισης και αναδιάρθρωσης –με ζεστή χρηματοδότηση από την ε.ε.– της αγοράς εργασίας στα πρότυπα επιβολής της ευελιξίας και της στρατιωτικής πειθαρχίας στο σύνολο της εργατικής τάξης. Γίνεται έτσι πλέον ξεκάθαρο ότι κεντρικός –και στρατηγικός– στόχος της τάξης των αφεντικών στην τρέχουσα φάση της καπιταλιστικής κρίσης (και της διαχείρισής της) είναι η ταχύτερη και βέλτιστη (αναδι-)οργάνωση της υποτίμησης της εργασίας σε συνδυασμό με το τσάκισμα του βασικού μισθού εργασίας, φτάνοντας μέχρι και στην κατάργηση του κατώτατου μισθού και του επιδόματος ανεργίας καθώς και στην επιβολή ορίων στο μέγιστο ύψος του εργατικού εισοδήματος, διαδικασία που πραγματοποιείται διαμέσου της κρατικής ρύθμισης και παρέμβασης στην αγορά εργασίας.

Κλείνοντας, να υπενθυμίσουμε (ξανά!) ότι μοναδική συλλογική προοπτική για την τάξη μας στην μετωπική αναμέτρησή της με το κεφάλαιο και το κράτος είναι η μαζική χειραφετητική δυναμική του αυτο-οργανωμένου ταξικού αγώνα μαζί με την αδιαπραγμάτευτη χειραφέτηση της ταξικής συνείδησης από κάθε είδους αυταπάτες σχετικά με τον προσδιορισμό του πραγματικού εχθρού του συνόλου των εργατών.

Υποσημειώσεις:

 Το κείμενο σε pdf εδώ

Όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο στην αντιφασιστική αντισυγκέντρωση στο Σύνταγμα ενάντια στην συγκέντρωση των χρυσαυγιτών για τα Ίμια ζήσαμε σπουδαίες στιγμές καταστολής. Αφού είχε συγκεντρωθεί κόσμος στην πλατεία Συντάγματος και είχε κλείσει την λεωφόρο Αμαλίας, φωνάζοντας αντιφασιστικά και αντικατασταλτικά συνθήματα, δέχθηκε την απρόκλητη επίθεση των μπάτσων με γκλομπ, δακρυγόνα και κυνηγήθηκε μέχρι το Μοναστηράκι (ακόμα και στις γραμμές του μετρό!). Το αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής ήταν δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις· μεταξύ των συλληφθέντων ένας τούρκος πολιτικός πρόσφυγας με βαριά τραύματα σε όλο του το σώμα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι φασίστες όχι μόνο έκαναν την συγκέντρωση τους ανενόχλητοι, αλλά έκαναν και πορεία —πράγμα το οποίο υποτίθεται ότι είχε απαγορευτεί.

Καθημερινά, τελικά, βλέπουμε πως ο «κρατικός αντιφασισμός» είναι ένα παραμύθι μόνο για παιδιά. Οι συλλήψεις συγκεκριμένων στελεχών της χρυσής αυγής και το δήθεν ξήλωμα της αστυνομίας από μέλη και υποστηρικτές της ήταν απλά ένα επικοινωνιακό παιχνίδι· ένδειξη γι’ αυτό αποτελεί το ότι οι φασίστες κυκλοφορούν ελεύθεροι, συνεχίζοντας ανενόχλητοι τους τραμπουκισμούς και τις ρατσιστικές επιθέσεις και επιτιθέμενοι σε στέκια και κοινωνικούς χώρους (όπως η περίπτωση του Ρεσάλτο στο Κερατσίνι).

Το κρατικό επικοινωνιακό “αντιφασιστικό” παιχνίδι στήθηκε με έναν κύριο σκοπό: να ισχυροποιήσει το κράτος το μονοπώλιό του στη βία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποκρύψει τις φασιστικές πρακτικές που χρησιμοποιεί το ίδιο. Όμως, όταν επιτίθεται αναίτια σε αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, όταν μπάτσοι μπουκάρουν (ακόμα και με τα δικά τους στάνταρντ αναίτια) σε σπίτια αναρχικών, όταν λιμενικοί δολοφονούν μετανάστες στο Φαρμακονήσι, όταν αγωνιστές στοχοποιούνται μόνο και μόνο επειδή βρέθηκαν σε διαδηλώσεις, όταν η ζωή και η αξιοπρέπεια των “από κάτω” απαξιώνονται πλήρως και το μόνο που προβάλλεται ως λύση είναι η υπακοή και ο πατριωτισμός, τότε φαίνεται πως ο ολοκληρωτισμός πια δεν καραδοκεί, αλλά έχει εγκατασταθεί πλήρως στην πολιτική ζωή.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
σε κάθε σχολή, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς

Το κείμενο σε pdf εδώ

Για την κατάσταση που δρομολογείται στα πανεπιστήμια

Αντικειμενικά πρωτεύον όσον αφορά την παρούσα κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι το ζήτημα της αναδιάρθρωσης των όρων εργασίας των διοικητικών υπαλλήλων. Μιας αναδιάρθρωσης με δύο βασικούς άξονες: αφενός τη σταδιακή απεμπλοκή του κράτους από τη χρηματοδότηση και διαχείριση των ιδρυμάτων¹ και αφετέρου την περισσότερο οξυμένη εκμετάλλευση όσων εργαζόμενων παραμείνουν στις θέσεις τους ή/και την πρόσληψη χειρότερα αμειβόμενων και πιο πειθαρχημένων εργαζομένων· διαδικασίες που θα δρομολογηθούν εν μέρει μέσα από την επέκταση της συνθήκης των εργολαβιών.

Σε συνδυασμό με τις ραγδαίες αλλαγές στο επίπεδο εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων, αυτό που αναμφισβήτητα ακολουθεί άμεσα -ύστερα από το σταμάτημα των μαχητικών κινητοποιήσεων, καταλήψεων και απεργιών από φοιτητές και εργαζομένους- είναι η εκ νέου τοποθέτηση του ζητήματος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Συγκεκριμένα, βασικοί άξονες που τίθενται είναι η εντατικοποίηση των σπουδών, η διαγραφή φοιτητών και η εισαγωγή διδάκτρων για την φοίτηση από έναν κύκλο σπουδών και πέρα· όλα αυτά σε συνδυασμό με το (κρυφό) ζήτημα της άμισθης ή υπαμειβόμενης εργασίας που επιτελούν² (και θα επιτελούν ακόμα πιο συστηματικά, ελέω διδάκτρων) προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές.

Τα παραπάνω έρχεται να εισάγει/επισημοποιήσει ο νέος εσωτερικός κανονισμός για τα πανεπιστήμια ο οποίος είναι πιθανό να ενσωματωθεί στον νέο “πρότυπο οργανισμό” για τα ΑΕΙ.

Για την υποτίμηση της εργασίας γενικά

Οφείλουμε να δώσουμε την πρέπουσα σημασία σε ορισμένα πρόσφατα ενδεικτικά γεγονότα που μαρτυρούν την κλιμάκωση της ολοκληρωτικής επίθεσης των αφεντικών στην εργατική τάξη, με κύριο στόχο την επανάκαμψη της κερδοφορίας τους και την επιβολή του νέου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου, με κυριότερη και ίσως πιο σημαντική την πρόταση του εργοδοτικού -και κυβερνητικού- συμβουλευτικού μηχανισμού ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών) για κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους έως 29 ετών για ένα έτος από την πρόσληψή τους (δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας!!!)³ και αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας με επίδομα απασχόλησης. Σε παρόμοια πλαίσια κινείται και η ομόφωνη απόφαση του ΑΣΕ (Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας) για απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων σε συμφωνία με τις ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις των καπιταλιστικών επιχειρήσεων⁴, η οποία ελήφθη και χαιρετίστηκε σύσσωμα από το σύνολο των μηχανισμών που υπερασπίζονται και διασφαλίζουν τα ταξικά συμφέροντα των μικρών-μεσαίων και μεγάλων ντόπιων αφεντικών (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΣΕ -μαζί τους συναίνεσε και ο περίφημος δήθεν “αντιπρόσωπος των εργατικών συμφερόντων”, η ΓΣΕΕ) καθώς και από τους επίσημους κρατικούς/κυβερνητικούς φορείς (υπουργεία εργασίας και οικονομικών).

Όλα αυτά που αναφέραμε πρέπει να γίνουν κατανοητά σαν ένα σοβαρό σχέδιο συστηματικής, μεθοδικής και άγριας/βίαιης υποτίμησης και εκμετάλλευσης της εργασίας απ’ τα ντόπια αφεντικά και για δικό τους λογαριασμό. Το “εθνικό σχέδιο δράσης για την απασχόληση των νέων” και τα διάφορα κρατικά (συχνά με χρηματοδότηση από την ευρωπαϊκή ένωση) προγράμματα όπως η “κοινωφελής” εργασία, τα οποία όλο και αναδύονται στην επικαιρότητα με διάφορες αφορμές, αποτελούν απλώς συμπτώματα αυτής της όξυνσης των διαδικασιών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και απαξίωσης της εργασίας.

Η έννοια του “έμμεσου μισθού” και η ανάγκη διεκδίκησής του

Το κόστος της φοίτησής μας -ουσιαστικά οι δαπάνες για την σίτιση, την στέγαση, τα βιβλία και τις μεταφορές μας- μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εμπεριέχεται σε αυτό που ονομάζουμε “έμμεσο μισθό”. Με λίγα λόγια, αυτός περιλαμβάνει τα κοινωνικά εκείνα αγαθά που χρειαζόμαστε και τα οποία μας δίνονται έμμεσα, υπό μορφή παροχών· είναι φυσικό επομένως η κατάργησή τους να είναι ισοδύναμη με μείωση των αποδοχών μας, του “άμεσου μισθού”. Εξάλλου, παρέχουμε στα αφεντικά τον πολύτιμο χρόνο και τις σωματικές και διανοητικές ικανότητές μας, είναι επομένως αναγκαίο να καλύπτονται και να ικανοποιούνται οι σύγχρονες υλικές μας ανάγκες καθώς και οι βασικοί όροι διαβίωσής μας.

Αυτό που συμβαίνει στην παρούσα φάση της καπιταλιστικής κρίσης, ως στρατηγική επιλογή από τη μεριά του κεφαλαίου, και στο οποίο πρέπει να αντιταχθούμε, είναι η δραστική συμπίεση και συρρίκνωση των σύγχρονων υλικών και πνευματικών αναγκών που καλύπτονται από τις κοινωνικές δαπάνες: οι μεταφορές γίνονται όλο και πιο ακριβές· τα παραδείγματα από το χώρο της υγείας είναι πάμπολλα (και επίκαιρα)· στον χώρο της εκπαίδευσης αυτό παίρνει (ή θα πάρει) τη μορφή της κατακόρυφης αύξησης του κόστους φοίτησης μέσα από την μετακύλισή του στις πλάτες των φοιτητών. Όλο και πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη διεξαγωγής δυναμικών και αυτοοργανωμένων αγώνων όλων όσων δεχόμαστε -ή σύντομα θα δεχτούμε- την εκμετάλλευση των αφεντικών, που ανάμεσα στις στοχεύσεις τους θα έχουν την αντιμετώπιση της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου στον “έμμεσο μισθό” (στοχεύοντας στην καθιέρωση και την ουσιαστική διεύρυνσή του) και στις κοινωνικές παροχές και δαπάνες στον χώρο της εκπαίδευσης και συνολικά.

—

Συνειδητά και σε αντιπαράθεση με λογικές ηττοπάθειας και παθητικότητας, σε απάντηση προς την εντεινόμενη καταστολή και εντατικοποίηση όλων των βασικών παραμέτρων και αναγκών της κοινωνικής ζωής, θεωρούμε αναγκαία την έγκαιρη προετοιμασία του κινήματος και των αγωνιζόμενων κοινωνικών υποκειμένων για την αποφασιστική διεξαγωγή και νίκη του νέου κύκλου (ταξικών) αγώνων -σε επίπεδο πανεπιστημίου αλλά και κοινωνίας συνολικά- με βασικό στόχο την αντεπίθεση των “από κάτω” αυτής της κοινωνίας και την συλλογική συνειδητοποίηση της δυναμικής για χειραφέτηση που έχουμε όταν ενωνόμαστε και συγκροτούμαστε ενιαία για να καλύψουμε τις ανάγκες μας και να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας.

Με τον ίδιο τρόπο που ο εκβιασμός που βιώνουμε κάθε μέρα στις ζωές μας δεν είναι απλά προσωπικός αλλά συνολικός, γενικός και αφορά το σύνολο του κόσμου της εργασίας, αναγνωρίζουμε ότι η απάντηση πρέπει εξίσου να είναι ενιαία, συστηματική και αποφασιστικά δοσμένη από -και με βάση- την τάξη μας

Υποσημειώσεις:

Σάββατο 25/01, 18:00
στο Κάτω Πολυτεχνείο: Κτίριο Γκίνη

Η αφίσα της εκδήλωσης σε pdf

Έπειτα απο 15 εβδομάδες απεργίας, καταλήψεων και κινητοποιήσεων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και ενώ η κανονικότητα απλώνεται καταθλιπτικά πάνω από τα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια και τα κάτεργα των εργολάβων, εμείς, φοιτητές και εργαζόμενοι που συμμετείχαμε από την πρώτη μέχρι τη τελευταία μέρα στις κινητοποιήσεις, στις περιφρουρήσεις και τις καταλήψεις, θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη για έναν απολογισμό και μια (αυτο)κριτική μακριά απο λογικές που μεθοδεύουν είτε την ηττοπάθεια -και τα κεφάλια μέσα- είτε τη θριαμβολογία -σαν εύκολη δικαιολογία για την απουσία κριτικής και περιεχομένου.

Με βάση αυτά καλούμε σε ανοιχτή πολιτική εκδήλωση-συζήτηση με σκοπό την άμεση ανταλλαγή εμπειριών και την ανάλυση ζητημάτων που τέθηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα όπως:

Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός και το ξεπέρασμά του, η λογική της ανάθεσης και οι πελατειακές σχέσεις, τα όρια και ο εγκλωβισμός των αγώνων στα πλαίσια της νομιμότητας, η έλλειψη κριτικής στο «δημόσιο» Πανεπιστήμιο, η ιδιωτικοποίηση-επιχειρηματικοποίηση και η μετακύλιση του κόστους φοίτησης, η αδυναμία σύνδεσης των αγώνων φοιτητών και εργαζομένων και η απαθής ή η εχθρική στάση απέναντι στον αγώνα από μερίδα φοιτητών.

Μέλη της απεργιακής επιτροπής του ΕΚΠΑ | Αυτόνομο Σχήμα ΦΜΣ | Ελευθεριακή Παρέμβαση Πολιτικών
Μηχανικών | Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου | Ελευθεριακό Σχήμα ΣΕΜΦΕ | Αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ

Προκύρηξη του Ελευθεριακού Σχήματος που μοιράστηκε σε 100 αντίτυπα στην 1η συνέλευση των εργαζομένων του Ε.Μ.Π μετά την παύση των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Η προκύρηξη σε pdf εδώ:Για άλλη μία φορά:Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας!

Οκτώ ημέρες πριν, ο υπουργός Παιδείας και παπαδοκρατείας κ. Κωσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ύστερα από συνάντηση που είχε με την Ομοσπονδία Διοικητικών Υπαλλήλων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και εκπροσώπους Συλλόγων Διοικητικών Υπαλλήλων των 8 Πανεπιστημίων που συμμετέχουν στη διαθεσιμότητα προέβη σε κάποιες δηλώσεις οι οποίες είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες, όχι φυσικά γιατί εμπεριέχουν κάποια σοφία αλλά γιατί, όταν ένας από εμάς τις διάβασε δυνατά, η μύτη του αλλά και οι δικές μας άρχισαν να μεγαλώνουν. Ήταν φυσικά ανόητο εκ μέρους μας που εκπλαγήκαμε διότι είναι φυσικώς αδύνατο να αναπαράξει κανείς τόσο προφανή ψέματα χωρίς να υποστεί τις ανάλογες συνέπειες. Θεωρήσαμε λοιπόν πως είναι απαραίτητο τα ψέματα αυτά να μη μείνουν ασχολίαστα.

Ψέμα #1: Ο εξορθολογισμός του Δημοσίου είναι εθνικός στόχος

Η αναλήθεια εν προκειμένω δε βρίσκεται στον “εθνικό στόχο”, αλλά στον όρο “εξορθολογισμός”. Διότι, όταν ο δήθεν εξορθολογισμός έχει οδηγήσει εκατοντάδες ανέργους να προσφεύγουν στα κοινωνικά ιατρεία αφού δεν έχουν ασφάλιση, πολλά σχολεία στο να αναστείλουν τη λειτουργία τους επειδή δεν έχουν προσωπικό, μαθητές στη λιποθυμία από τη πείνα αλλά και σε πολλές άλλες αντιστοίχως “όμορφες” καταστάσεις, θεωρούμε πως η λέξη που ταιριάζει καλύτερα είναι η λέξη “καταστροφή”.

Ψέμα #2: Για την Κυβέρνηση διαθεσιμότητα δεν σημαίνει απολύσεις.

Όχι, σε καμία περίπτωση. Η διαθεσιμότητα απλώς διευκολύνει τις απολύσεις αφού, όταν οι τελευταίες θα έρθουν και η απεργία θα μοίαζει ως η επιβεβλημένη επιλογή, οι προς απόλυση διαθέσιμοι δε θα μπορούν να απεργήσουν γιατί δε θα είναι πια εργαζόμενοι.

Ψέμα #3: Στόχος της κυβέρνησης παραμένει η ορθολογική ανακατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των υπηρεσιών στον δημόσιο τομέα.

Αυτό είναι αλήθεια, το είδαμε στα σχολεία που δε λειτουργούν γιατί δεν έχουν δασκάλους, στα νοσοκομεία που έκλεισαν και οι εργαζόμενοί τους “εστάλησαν” κάπου που θα μπορούσαν να εργαστούν και να είναι χρήσιμοι όπως για παράδειγμα οι νοσοκόμες από τη Θεσσαλονίκη που θα έρχονταν στην Αθήνα.

Μοναδική Αλήθεια: Η διαθεσιμότητα ήταν για το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων εθνική υποχρέωση.

Μόνο να συμπληρώσουμε ότι “Η διαθεσιμότητα ήταν για το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων εθνική υποχρέωση και παράμένει τέτοια.”

Δυστυχώς, βασιζόμενοι στις υποσχέσεις αυτού του ανθρώπου, οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ επέλεξαν να αναστείλουν την απεργία τους, αγνοώντας τη μη ικανοποίηση των εξαιρετικά σημαντικών φοιτητικών αιτημάτων αλλά και παρουσιάζοντας χαρακτηριστικά μιας συντεχνιακής νοοτροπίας αφού, με τη κίνησή τους αυτή, αφήνουν μόνους τους και επομένως και αρκετά αποδυναμωμένους τους εργαζόμενους στο ΕΚΠΑ. Δεν αγνοούμε, φυσικά, αλλά ούτε και υποτιμούμε το ρόλο που έπαιξε στη πραγματοποίηση αυτής της επιλογής ο φόβος για άνοιγμα των σχολών, φόβος που καλλιεργήθηκε από εκείνους που ανεπιτυχώς προσπαθούσαν σταθερά να ανοίξουν όσες σχολές παρέμεναν σε κατάληψη.

Ο αγώνας των εργαζομένων του ΕΜΠ, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, επηρεάζει το μέλλον όλων όσων ζούμε εντός του χώρου του πολυτεχνείου και όχι μόνο. Είναι σημαντικός, αρχικά για να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος και στη συνέχεια είναι ανάχωμα στην επισφαλοποίηση της εργασίας, την επαρκή λειτουργικότητα
του ιδρύματος,στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και συνολικότερα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Επιπλέον οι εγγυήσεις που έχει δώσει ο υπουργός είναι επίπλαστες διότι δεν κατοχυρώνονται με κανένα νομικό τρόπο. Οι αποφάσεις για τις οποίες έχει δεσμευτεί το υπουργείο δεν βλέπουμε να έχουν εφαρμοστεί ακόμα. Συγκεκριμένα δεν βλέπουμε να έχουν παρθεί πίσω οι συνδικαλιστικές διώξεις όσων δεν απογράφησαν στις ατομικές δηλώσεις προσόντων αλλά αντίθετα βλέπουμε να ποινικοποιείται ακόμα περισσότερο η απεργία αφού με ανακοίνωσή του το Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος ζητάει τα πρακτικά των συνελεύσεων των συλλόγων των υπαλλήλων! Εκτός αυτού μέχρι να καταργηθεί εξολοκλήρου η Κ.Υ.Α όλες οι δεσμεύσεις αποτελούν αερολογίες και αναβάλλουν τις απολύσεις για αργότερα και αφήνοντας τους εργαζόμενους σε διαθεσιμότητα ανυπεράσπιστους αφού εν μέσω του καθεστώτος αυτού δεν θα έχουν την δυνατότητα να απεργήσουν.

Για όλους αυτούς του λόγους η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων πρέπει να συνεχιστεί.

Παρά τον συντονισμό που επετεύχθη με τους απεργούς του Ε.Κ.Π.Α και με άλλων ιδρυμάτων αρχικά, παρά την παρουσία συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα στα συντονιστικά του ΜΑΧ, όπως το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών,  ποτέ δεν υπήρξε η στόχευση από την πλειοψηφία των εργαζομένων για γενικευμένο συντονισμό του αγώνα, καθημερινή συνεννόηση για δράση, κοινή στρατηγική και συμπόρευση. Προφανώς και θεωρούμε πως αυτό θα έπρεπε να είχε ήδη χτιστεί πριν ξεκινήσει ο αγώνας, αλλά ακόμα και την τελευταία στιγμή αυτό κατέστη αδύνατο και σίγουρα οφειλόταν σε υποκειμενικούς παράγοντες.  Η επιδίωξη που πρέπει να έχουμε μετά το πέρας της απεργίας θα πρέπει να είναι ο συντονισμός όλων των φορέων στο ΕΜΠ  το οποίο θα μετατραπεί σε μια σταθερή δομή φοιτητών εργαζομένων που θα προετοιμάζει το έδαφος για κοινή συμπόρευση σε μελλοντικό αγώνα και δράσεις οι οποίες θα στηρίζονται πάνω στα κοινά συμφέροντα των δύο προαναφερθέντων ομάδων.

Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας ενάντια στην ανεργία, την υποτίμηση των ζωών μας και στην συνολική επίθεση που δεχόμαστε. Παράλληλα όμως εμπεριέχει και την πολιτική θέση ότι οι ανάγκες μας ή αλλιώς οι ανάγκες των εργαζομένων είναι πάνω από τις “ανάγκες” της εθνικής οικονομίας και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.