Προκύρηξη που μοιράστηκε στην Γενική Συνέλευση του Φ.Σ της σχολής με υπογραφή “Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Φοιτητών Σ.Ε.Μ.Φ.Ε”
Ο “τότε” Δεκέμβρης…
Σε μερικές μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια και τη μεγαλειώδη εξέγερση που ξέσπασε για τις επόμενες μέρες. Μέρες γεμάτες από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, με καταλήψεις σχολών, σχολείων, δημόσιων κτηρίων, με ανοιχτές κινηματικές αυτοοργανωμένες διαδικασίες στις οποίες συμμετείχε όλο το φάσμα του εξεγερμένου κόσμου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η εξέγερση του Δεκέμβρη δέχτηκε όλα τα πυρά του κράτους ιδεολογικά και υλικά. Υλικά μέσω της άγριας καταστολής που δέχτηκε, τις συλλήψεις και τις διώξεις αγωνιστών από το Κράτος το οποίο κινητοποίησε ακόμα και τους φασίστες όπως στην Πάτρα με την συγκρότηση πολιτοφυλακών ενάντια στις οδομαχίες που λάμβαναν χώρα. Ιδεολογικά με τα Μ.Μ.Ε για δύο βδομάδες να μην κάνουν τίποτα άλλο από το να λασπολογούν τους εξεγερμένους, χαρακτηρίζοντάς τους “κουκουλοφόρους”, “καταστροφείς δημόσιας περιουσίας” κλπ. προσπαθώντας να πείσουν όλο και περισσότερο κόσμο να μην κατέβει στις διαδηλώσεις. Βέβαια δεν έλλειψαν και διάφορες δηλώσεις περί “πρακτόρων”, “εντεταλμένων προβοκατόρων του λαϊκού κινήματος” από πολιτικές δυνάμεις που διαδήλωναν “ειρηνικά” μακριά από τα γεγονότα όπως δεν έλειψαν και οι προσπάθειες κοινοβουλευτικοποίησης του αγώνα από δυνάμεις που ζητούσαν επίμονα εκλογές.
Γενικότερα, υπήρξε σαν γεγονός που χαρακτηρίστηκε από την πολυμορφία του, την δυναμική του και την κοινωνική του γείωση. Πολυμορφία με την έννοια ότι χαρακτηρίστηκε από τη συμμετοχή μεγάλου μέρους ανένταχτου πολιτικά κόσμου αλλά και όλων των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς και του αντεξουσιαστικού/ελευθεριακού χώρου με όποιες μορφές διάλεγε ο καθένας. Δυναμική με την έννοια της διάχυσης του σχεδόν σε όλη τη χώρα, την πολύωρη οικειοποίηση των δρόμων της πόλης καθημερινά και την τεράστια διάθεση για συνεχή σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις. Τέλος κοινωνική γείωση αφού κατάφερε να ανοίξει συζητήσεις και να κινήσει δράσεις μέσα σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας και σε συνδικάτα.
Παρόλο που δεν κατάφερε, για πολλούς λόγους, να λάβει χαρακτηριστικά ταξικού αντικαπιταλιστικού κινήματος με αντίστοιχες δομές και διαδικασίες, κατάφερε να αφήσει μεγάλη παρακαταθήκη.
Ο “τώρα” Δεκέμβρης
Στη σημερινή συγκυρία η φάση είναι λίγο διαφορετική. Με αφορμή την ίσως μεγαλύτερη κρίση που περνά ο καπιταλισμός, όσοι ανήκουμε άμεσα ή έμμεσα στην εργατική τάξη δεχόμαστε άγρια επίθεση. Βλέπουμε τους μισθούς μας να μειώνονται σχεδόν καθημερινά, να απολυόμαστε πολλές φορές χωρίς να μας ανακοινώνουν το γιατί, οι συλλογικές μας συμβάσεις που αποτελούσαν το στήριγμα της τάξης μας αρχίζουν να γίνονται απατηλό όνειρο και η επισφαλής εργασία (μπλοκάκια, μαύρα) έχει γίνει καθεστώς και έχουν ήδη ψηφιστεί άλλα τόσα αντεργατικά μέτρα των μνημονίων που μπορεί αυτή τη στιγμή να ξεχνάμε.
Όλα αυτά υποτίθεται πως γίνονται με σκοπό να ξεπληρωθεί το περιβόητο “δημόσιο χρέος”. Ένα χρέος που παρ’ότι προήλθε από την κοινωνικοποίηση του χρέους των ελληνικών τραπεζών, παρουσιάζεται σαν το χρέος που προήλθε από σπατάλες του ελληνικού κράτους, από τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα και άλλες τέτοιες αηδίες.
Στην πραγματικότητα το χρέος δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ξεκάθαρο εκβιασμό. Εκβιασμό των εργοδοτών σε εμάς τους εργαζομένους για να υποστούμε όλη την υποτίμηση της εργασίας, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας ντύνονταν τον με ωραία λόγια περί “εθνικής ομοψυχίας”,
Στις σχολές βιώνουμε ανάλογα προβλήματα. Τα αφεντικά δεν θα γινόταν να αφήσουν την Εκπαίδευση “παραπονεμένη” και ειδικά με την ψήφιση των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου. Μέσα στους νόμους αυτούς συμπυκνώνεται όλη η διάθεση του Κεφαλαίου για ιδιωτικοποίηση κάθε κοινωνικής δομής όπως αυτή της Εκπαίδευσης και άσκησης ολοκληρωτικού ελέγχου σε αυτήν και εκμετάλλευσή της με όρους επίτευξης κέρδους. Τα παραπάνω τα συναντήσαμε είτε στο κούρεμα των ομολόγων διαφόρων ιδρυμάτων, στην υποχρηματοδότησή τους που θα αναγκάσει τα ιδρύματα να αντλήσουν πόρους από ιδιώτες, στις πρακτικές ασκήσεις στις οποίες οι εργοδότες δεν πληρώνουν ούτε ευρώ, στα ερευνητικά προγράμματα στα οποία φοιτητές εργάζονται χωρίς να πληρώνονται και σε πολλές άλλες περιπτώσεις που θέλουν σελίδες για να απαριθμηθούν.
Δεν έχουμε βέβαια αυταπάτες ότι το πανεπιστήμιο ήταν ποτέ δημόσιο και δωρεάν ούτε τη διάθεση να αγωνιστούμε για να γυρίσουμε πάλι πίσω σε αυτό που είχαμε πριν. Το Πανεπιστήμιο δεν αποτελεί τίποτ’άλλο από μία παραγωγική μονάδα, έναν παραγωγικός κλάδο του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας με σκοπό την εκπαίδευσή μας σαν εξειδικευμένο προσωπικό που θα στελεχώσει την παραγωγή (εργάτες, διευθυντές, εργοδότες).
Συγκεκριμένα τον τελευταίο καιρό, ακούμε για καταργήσεις συγγραμάτων και δεν αργεί και η ώρα που θα μας επιβάλλουν και δίδακτρα. Τα πραπάνω βέβαια, τα είχε προβλέψει το φοιτητικό κίνημα τα προηγούμενα χρόνια αλλά χαρακτηριζόταν από κινδυνολόγους. Το να παίρνουμε τα βιβλία μας δωρεάν, το να τρώμε στη σχολή δωρεάν, το να μεταφερόμαστε στη σχολή δωρεάν δεν θα πρέπει να τα διαπραγματευτούμε ούτε στο ελάχιστο. Εκπαιδευόμαστε για αυτούς και θα πρέπει να μας τα παρέχουν.
Εκτός των παραπάνω έρχεται πακέτο και η εντατικοποίηση των σπουδών μας εισάγοντας υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, αλυσίδες μαθημάτων, αυξημένος φόρτος εργασίας ώστε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα μαθήματα μας,χωρίς ελεύθερο χρόνο και διάθεση για τίποτα άλλο, πέρα από αυτά Προστίθενται διαγραφές φοιτητών , όσων θεωρούνται “μη παραγωγικοί” και επιζήμιοι για το Κεφάλαιο. Κοινώς μας προετοιμάζουν για αργότερα όταν θα δουλεύουμε 12ωρα για πενιχρό μισθό και όποτε δεν ανταποκρινόμαστε 100% στις απαιτήσεις των αφεντικών μας θα μας απολύουν και δεν θα πρέπει να πούμε ούτε κουβέντα.
Παράλληλα οι πιστωτικές μονάδες μετατρέπουν το πτυχίο σε ένα σύνολο δεξιοτήτων. Εκτός στο ότι θα αναγκαστούμε σε όλη μας τη ζωή να κυνηγάμε να τις αποκτήσουμε με αυτό που έχουν ονομάσει “δια βίου εκπαίδευση“ στη συνέχεια με τις πιστωτικές μονάδες καταργούνται στην πράξη οι συλλογικές συμβάσεις των πτυχιούχων ανα κλάδο αφήνοντας τον καθένα μας να διαπραγματευτεί μόνος του με τον κάθε εργοδότη. Κοινώς θα τρέχουμε ο καθένας μόνος του να σώσει την πάρτη του χωρίς να μπορούμε να κινηθούμε συλλογικά σε ένα παρόμοιο πρόβλημα.
Τέλος είναι τα περίφημα Συμβούλια Διοίκησης. Τολμούμε να πούμε πως η προηγούμενη κυβέρνηση μας έδωσε καλή πάσα ώστε να σταματήσουμε σαν φοιτητές να συμμετέχουμε στην συνδιαχείρηση των ιδρυμάτων μαζί με πρυτάνεις φερέφωνα του Κεφαλαίου και διαφόρους μανατζεραίους που μας πλασάρουν καιρό τώρα. Παρά όλα αυτά θα πρέπει να μπλοκάρουμε κάθε εφαρμογή τους προκειμένου να μην εφαρμοστεί ο νόμος Διαμαντοπούλου αλλά και να μην αφήσουμε τους διάφορους manager, golden boys και επιχειρηματίες να βάζουν χέρι επίσημα πια στα ζητήματά μας.
THE UNIVERSITY IS A FACTORY! STRIKE! OCCUPY!
Αυτά που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι πολλά. Είναι στο χέρι μας να χτυπήσουμε στην πράξη την εκπαιδευτική αναδιάρθωση αρχικά στην τριτοβάθμια μαζί με τους καθηγητές που πλήττονται από αυτήν, τους μεταπτυχιακούς, τους διδακτορικούς φοιτητές και τους εργαζόμενους στα ιδρύματα επιδιώκοντας κοινές ελευθεριακές κινηματικές δομές και διαδικασίες στην βάση της ταξικής μας ενότητας. Είναι στο χέρι μας επίσης να χτυπήσουμε στην πράξη την καπιταλιστική αναδιάρθωση της εκπαίδευσης συνολικότερα δρώντας μαζί με μαθητές, καθηγητές, δασκάλους και εργαζόμενους σε σχολεία ή στον ιδιωτικό τομέα. Και όλοι μαζί να δράσουμε ενάντια στα σχέδια του Κεφαλαίου για την υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας.
ΑΤΟΜΙΣΜΟΣ ΤΕΛΟΣ…ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ!
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
