Προκήρυξη του Ελευθεριακού Σχήματος Σ.Ε.Μ.Φ.Ε. με θέμα την απεργία των εργαζομένων του Ε.Μ.Π. και την πορεία αυτού του αγώνα. Η προκήρυξη μοιράστηκε στην συνέλευση των εργαζομένων την Παρασκευή 4/10.
Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας
Εδώ και σχεδόν παραπάνω από ένα μήνα, οι εργαζόμενοι του Ε.Μ.Π. και άλλων ιδρυμάτων βρίσκονται σε απεργία υπερασπιζόμενοι τις θέσεις εργασίας τους ενάντια στις απολύσεις (βαφτισμένες “διαθεσιμότητες”) που προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι του Ε.Μ.Π., λοιπόν, με εβδομαδιαίες Γενικές Συνελεύσεις κρατούν το Πολυτεχνείο υπό κατάληψη, σε συνεργασία με φοιτητές οι οποίοι καταλαμβάνουν τις σχολές (εκτός από μία, αυτή των Πολιτικών Μηχανικών) μέσα από αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων. Καθημερινά οργανώνονται διάφορες δράσεις προπαγάνδισης της απεργίας, γίνονται προσπάθειες μαζικοποίησης των περιφρουρήσεων των πυλών του Πολυτεχνείου και συμμετοχή σε κεντρικές διαδηλώσεις και απεργίες.
Το έχουμε πει, το λέμε και το ξαναλέμε: Οι απολύσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, οι συνεχείς μειώσεις μισθών, η τεράστια ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας “εξυγίανσης” είναι μία διαδικασία υποτίμησης. Υποτίμησης της εργασίας μας, υποτίμησης της ίδιας της ζωής μας. Οι εργοδότες θέλουν να διατηρήσουν την κερδοφορία τους υπό όλες τις συνθήκες και στην τωρινή περίοδο προσπαθούν να το πετύχουν με δυο τρόπους: πρώτον, κάνοντας το εργατικό κόστος όσο μικρότερο γίνεται -με οσοδήποτε βίαιο τρόπο- και δεύτερον, καταργώντας ή μετατρέποντας σε πεδίο κερδοφορίας τις δομές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Για να τα περάσουν αυτά πιο εύκολα, προωθούν (οι ίδιοι και το κράτος) τα ιδεολογήματα του δημοσίου χρέους και του “υπέρογκου” δημόσιου τομέα, και χρησιμοποιούν όλο και περισσότερη τρομοκρατία, με σημαντικούς άξονές της την αυξανόμενη ανεργία και την ακόμα πιο αυξανόμενη καταστολή.
Ο αγώνας των εργαζομένων του Ε.Μ.Π. δεν είναι απλά άλλος ένας αγώνας κάποιων βολεμένων-δημοσίων-υπαλλήλων-που-είναι-πολλοί-και-πρέπει-κάποιοι-να-φύγουν όπως συνεχώς διατυμπανίζουν τα Μ.Μ.Ε. Είναι ένας αγώνας ο οποίος κουβαλάει τις τύχες και το μέλλον όλων όσων ζούμε και δραστηριοποιούμαστε στο Ε.Μ.Π. και στη συνέχεια στα υπόλοιπα ιδρύματα.
Είναι σημαντικός γιατί αν νικήσει θα βάλει φρένο στην επισφαλοποίηση της εργασίας στο Ε.Μ.Π. (και όχι μόνο). Παρά το πλήθος των απολύσεων, δεν μπορούμε να πιστεύουμε ειλικρινά πως τα ιδρύματα δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν. Είναι σαφές πως τα ωράρια των ήδη υπαρχόντων εργατών θα αυξηθούν με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών τους, οι μεταπτυχιακοί ή διδακτορικοί φοιτητές επίσημα πια θα εργάζονται δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν στα αντίστοιχα προγράμματα και εν συνεχεία θα ενσαρκωθεί το περίφημο ευρωπαϊκό μοντέλο στο οποίο προπτυχιακοί φοιτητές προκειμένου να μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά θα εργάζονται σε θέσεις διοίκησης των σχολών.
Ταυτόχρονα, είναι σημαντικός επειδή η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε αναλάβει στο μέλλον θα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία την μη επαρκή λειτουργικότητα του ιδρύματος και θα παρουσιάσει σαν αναγκαία λύση τα δίδακτρα. Το ίδιο θα συμβεί και με τις διαγραφές των φοιτητών: κάποια στιγμή πολλοί από εμάς θα αρχίσουν να θεωρούνται “περιττά λειτουργικά έξοδα” και θα αρχίσουμε να διαγραφόμαστε αφού δεν θα υπάρχει επαρκές προσωπικό να εξυπηρετήσει τον υπέρογκο αριθμό μας.
Τέλος, είναι σημαντικός αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε τη δύναμη να αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έρχεται σαν θύελλα να σαρώσει όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που είχαμε για πάρα πολλά χρόνια κερδίσει. Είναι προφανές πως αν οι εργαζόμενοι ηττηθούν από αυτή τη μάχη θα καλλιεργηθεί μία τεράστια ηττοπάθεια στο αγωνιζόμενο κομμάτι και θα τροφοδοτήσει με επιχειρήματα το μπλοκ των αντιδραστικών, των καριεριστών, των “η επιστήμη μου και μόνο” φοιτητών και καθηγητών. Και δυστυχώς στο Ε.Μ.Π έχουμε πολλούς από δαύτους.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι αγώνας όλων μας. Κι αυτό δεν είναι άλλο ένα απ’ τα συνήθη ευχολόγια, ούτε ένας λαϊκισμός προκειμένου να “συσπειρώσει” τις “μάζες”. Είναι μία πραγματικότητα που πρέπει να μετενσαρκωθεί σε ένα κοινό σχέδιο αγώνα που θα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους.
Παρόλα αυτά πρέπει να πάρουμε για αρχή κάποια δεδομένα:
Η σημασία αυτού του αγώνα και η συμμετοχή σε αυτόν είναι δυστυχώς πολύ μακριά η μία από την άλλη. Καθημερινά βλέπουμε η συμμετοχή στις περιφρουρήσεις να είναι πολύ λιγότερο μαζική από τον αριθμό των εργαζομένων που είναι υπό απόλυση, η συμμετοχή στις συνελεύσεις των εργαζομένων ικανοποιητική, όμως πολλές φορές παθητική, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εξαρτώμενη από τις διαθέσεις των θεσμικών διαμεσολαβητών (πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων κλπ) και επίσης στον αέρα αιωρείται ένα μεγάλο κλίμα ανάθεσης στους “εδικούς” της πολιτικής και του συνδικαλισμού.
Από την άλλη, η πλειοψηφία των φοιτητών παραμένει στην απάθεια, στο κυνήγι καριέρας με συνεχείς διαδικτυακές γκρίνιες. με μηδαμινή συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις και χωρίς καμία διάθεση στήριξης του αγώνα με οποιοδήποτε τρόπο. Άλλοι έχοντας δεχτεί το παραμύθι της αναγκαιότητας απόλυσης των εργαζομένων, άλλοι όντας στην κλειστή γυάλα της φοιτητικής καθημερινότητας των καφετεριών, των clubs και λοιπών, περιμένοντας υπομονετικά πότε οι εργαζόμενοι θα πεταχτούν στον δρόμο για να ξεκινήσουν μαθήματα, και άλλοι κατηγορώντας ή πολεμώντας ανοιχτά τους εργαζόμενους, ακόμα και προσπαθώντας να στήσουν απεργοσπασία στις πύλες του Πολυτεχνείου. Το κινηματικό κομμάτι των φοιτητών είμαστε αυτοί που προσπαθούμε να στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας τον αγώνα, αλλά σίγουρα δεν αρκεί μόνο αυτό.
Αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες πρέπει να βάλει σε σκέψη τον καθένα μας και να πάρει θέση απέναντι στα πράγματα:
Ενάντια στην απάθεια
Να δράσουμε δυναμικά και συλλογικά. Να βρεθούμε όλο και περισσότεροι στις περιφρουρήσεις, στις καταλήψεις των σχολών, να δημιουργήσουμε μαχητικές διαδηλώσεις.
Γιατί μόνο έτσι θα έχουμε τη αντοχή και το θάρρος να νικήσουμε.
Ενάντια στην ανάθεση και τους κάθε λογής “ειδικούς”
Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να απομονώσουμε από τις κινηματικές διαδικασίες μας τους διαμεσολαβητές του αγώνα μας είτε αυτοί ακούνε στο όνομα πρυτανική αρχή είτε ακούνε στο όνομα κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Να μη στηριζόμαστε στα ΜΜΕ για την επαφή μας με την κοινωνία. Να αυτο-οργανώσουμε τον αγώνα μας και να του δώσουμε δικά μας περιεχόμενα και χαρακτηριστικά.
Γιατί μόνο έτσι θα είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε αυτά που θέλουμε.
Ενάντια στους τεχνητούς διαχωρισμούς
Φοιτητές και εργαζόμενοι να δημιουργήσουμε κοινή δομή και διαδικασία συνέλευσης, η οποία θα παραμείνει ως όργανο αγώνα μας και μετά από την έκβαση του αγώνα είτε αυτός βγει κερδισμένος είτε ηττημένος. Οι εργαζόμενοι και όσοι από τους φοιτητές βλέπουμε τον εαυτό μας στην εργατική τάξη (είτε ήδη εργαζόμαστε είτε όχι), έχουμε κοινό συμφέρον απέναντι στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, έχουμε κοινές ανάγκες και επιθυμίες ενάντια σε αυτούς που μας τη στερούν.
Παράλληλα, να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε εργαζόμενους σε άλλους χώρους και κλάδους (και δημόσιους και ιδιωτικούς) και να επιδιώξουμε συνεργασία και συνδιαμόρφωση αιτημάτων.
Γιατί η επίθεση γίνεται σε όλους τους “από κάτω” και όλοι πρέπει να αντεπιτεθούμε
Ενάντια στην μισθωτή εργασία συνολικά
Δεν είναι ο πραγματικός εχθρός ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Ε.Ε. ούτε το Δ.Ν.Τ., όσο σημαντικό κι αν είναι να αντιστεκόμαστε στις επιθέσεις που αυτοί οι μηχανισμοί μας εξαπολύουν, αλλά τα αφεντικά στο σύνολό τους. 
