Το πλαίσιο σε pdf εδώ:Πλαίσιο 19.11
Εδώ και 10 εβδομάδες, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ βρίσκονται σε απεργία, ενάντια στις διαθεσιμότητες/απολύσεις που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, όπως έκανε νωρίτερα στην τεχνική εκπαίδευση, στους σχολικούς φύλακες, στην ΕΡΤ και όπως θα συνεχίσει να κάνει αν εμείς το αφήσουμε στην υγεία, στους καθηγητές των πανεπιστημίων και σε όλο το δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.
Οι απολύσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, οι συνεχείς μειώσεις μισθών, η τεράστια ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας “εξυγίανσης”. Είναι μία διαδικασία υποτίμησης της εργασίας μας, υποτίμησης της ίδιας της ζωής μας, προς όφελος των αφεντικών. Οι εργοδότες θέλουν να διατηρήσουν την κερδοφορία τους υπό όλες τις συνθήκες και στην τωρινή περίοδο προσπαθούν να το πετύχουν με δυο τρόπους: πρώτον, κάνοντας το εργατικό κόστος όσο μικρότερο γίνεται -με οσοδήποτε βίαιο τρόπο- και δεύτερον, καταργώντας ή μετατρέποντας σε πεδίο κερδοφορίας τις δομές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Για να περάσουν όλα αυτά πιο εύκολα , το κράτος χρησιμοποιεί όλο και περισσότερη τρομοκρατία, με σημαντικούς άξονές της την αυξανόμενη ανεργία, την ακόμα πιο αυξανόμενη φυσική και ιδεολογική καταστολή και την προπαγάνδα περί “δημοσίου χρέους” και “δύο άκρων”. Επενδύει στον ατομισμό και στον κοινωνικό αυτοματισμό, για να διασπάσει τους “από κάτω” και τους αγώνες τους.
Προφανώς, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να μείνει έξω από το χορό των μεταρρυθμίσεων, διότι δεν είναι ανεξάρτητο από το παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο της αγοράς· από τη στιγμή που παράγει εργαζόμενους που θα ενταχθούν σε αυτήν και που έχει τη δυνατότητα να βελτιώσει την παραγωγική διαδικασία μέσω της έρευνας, τα αφεντικά θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο στη λειτουργία του.
Επομένως, ο αγώνας των εργαζομένων του ΕΜΠ, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, κουβαλάει τις τύχες και το μέλλον όλων όσων ζούμε και δραστηριοποιούμαστε στο ΕΜΠ και στα υπόλοιπα ιδρύματα. Είναι σημαντικός γιατί αν νικήσει θα βάλει φρένο στην επισφαλοποίηση της εργασίας που θέλουν να επιβάλουν στις σχολές (και όχι μόνο). Είναι σημαντικός επειδή η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε αναλάβει στο μέλλον θα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία την μη επαρκή λειτουργικότητα του ιδρύματος και θα παρουσιάσει σαν αναγκαία λύση τα δίδακτρα ή/και τις καταργήσεις σχολών και την άμισθη ή υπαμειβόμενη εργασία. Είναι σημαντικός αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και γενικότερα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Η κυβέρνηση, παρόλο που θέλει να σταματήσει την απεργία, μέχρι τώρα δεν έχει ρισκάρει να το κάνει με τη βία (επιστράτευση, εισβολή των ΜΑΤ). Γι’ αυτό, έχει χρησιμοποιήσει όσους τρόπους διαθέτει για να διασπάσει, να τρομοκρατήσει ή να απομονώσει τους εργαζόμενους: εξαίρεση λίγων από τις διαθεσιμότητες/απολύσεις, απειλή εισαγγελικής παρέμβασης, προσπάθεια να βγάλει την απεργία παράνομη και καταχρηστική (για την ιστορία, παραδόξως βγήκε μόνο παράνομη), ατομικές απογραφές (μέτρο που αποσυλλογικοποιεί την πάλη των “από κάτω” και τους αφήνει έρμαια στις ορέξεις της κυριαρχίας -έχει πολλές ομοιότητες με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων), κατασυκοφάντηση επειδή κατά τη διάρκεια της απεργίας πήραν κάποια χρήματα που έτσι κι αλλιώς θα τους πάρει πίσω μετά τη λήξη της, και κυρίως ο περιβόητος κοινωνικός αυτοματισμός, με μοχλό αρχικά τις εγγραφές των πρωτοετών και τώρα το εξάμηνο. Μέσα σε όλες τις κινήσεις αυτές, έχει την πρόθυμη συμβολή των ΜΜΕ, τα οποία όπως πάντα αναπαράγουν το λόγο της και δείχνουν τα γεγονότα μέσα από το πρίσμα που τη συμφέρει.
Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται εμφανές ότι για να αντιμετωπιστούν τα παραπάνω από μεριάς μας, δεν αρκεί η κατάληψη της σχολής, αλλά χρειάζεται και η ενεργός συμμετοχή όσων στηρίζουν τον αγώνα των απεργών. Κάτι τέτοιο γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο όταν η μη επιτυχία των παραπάνω προσπαθειών της κυβέρνησης και οι δηλώσεις Αρβανιτόπουλου προϊδεάζουν για πιθανή επέμβαση των ΜΑΤ.
Μέσα στον αγώνα αυτόν η απεργοσπασία καλά κρατεί. Στην τελευταία συνέλευση των μελών ΔΕΠ, ένα μεγάλο μέρος από τους καθηγητές, ως γνωστοί απεργοσπάστες και αντιτιθέμενοι σε κάθε αγώνα που ξεσπά κάθε φορά, πρότειναν με κατάπτυστο τρόπο το σταμάτημα της απεργίας αλληλεγγύης των ΔΕΠ κάνοντας συγχρόνως έκκληση για σταμάτημα του αγώνα των φοιτητών , στηρίζοντας έτσι στην πράξη τις απολύσεις και την κυβέρνηση. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με το πρόγραμμα εξετάσεων που εξέδωσε ο κοσμήτορας της σχολής συμβάλλοντας έμπρακτα στον γενικό εκβιασμό που δέχονται οι απεργοί. Με το ψευτοδίλημμα του εξαμήνου το οποίο πρέπει να διαρκέσει τουλάχιστον 13 βδομάδες, όλοι οι παραπάνω προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σπάσουν την απεργία.
Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη “μόρφωσή” μας ούτε για το εξάμηνο όσο και να φωνάζουν γι’ αυτά. Αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά είναι οι έρευνες που διεξάγονται στο ΕΜΠ και τα τεράστια ποσά που διακινούνται μέσα απ’ αυτές. Είναι οι έρευνες που γίνονται προς όφελος διαφόρων εταιρειών με επίσημες ή κάτω απ’ το τραπέζι συνεννοήσεις, είναι οι έρευνες που γίνονται για το στρατό και τις δυνάμεις καταστολής. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μας προκαλεί έκπληξη η αντίδραση ορισμένων καθηγητών -που φρόντισαν να ζητήσουν και προφανώς είχαν τη στήριξη των ΜΜΕ- στην απομάκρυνσή τους από τα εργαστήρια και τα κατειλημμένα κτίρια, όπου προφανώς δεν βρίσκονταν τυχαία.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, συνεχίζουμε την κατάληψη της σχολής και την περιφρούρηση της. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε έμπρακτα τον αγώνα των εργαζομένων παρακωλύοντας κάθε εκπαιδευτική ή ερευνητική διαδικασία και αρνούμαστε στην πράξη να δώσουμε εξετάσεις μέχρις ότου παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις του κράτους για απολύσεις και όλα τα σχέδια για την εφαρμογή της συνολικότερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβάλλουν. Συνεχίζουμε να οργανώνουμε δράσεις και συνελεύσεις μαζί με τους εργαζόμενους προσπαθώντας να κεντρικοποιήσουμε το ζήτημα της απεργίας συμμετέχοντας στα κεντρικά πολιτικά καλέσματα που ξεπηδούν.
Η μόνη δύναμη αντεπίθεσης στα αφεντικά, τις κρατικές μαριονέτες και τους φασίστες τους είναι η συλλογική μας δύναμη και η αυτοοργανωμένη καθημερινή μάχη στους χώρους που εργαζόμαστε, στις σχολές μας και στις γειτονιές μας.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ, ΡΩΤΑΜΕ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ!
Προτείνουμε:
•Κατάληψη της σχολής μέχρι και τη Δευτέρα 25/11 με νέα ΓΣ ττην ίδια μέρα
•Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των απεργών
•Να διακόψουμε όσα ερευνητικά προγράμματα γίνονται στη σχολή
•Να μην γίνουν μαθήματα ή εξεταστική για όσο διαρκεί η απεργία των συλλόγων των εργαζομένων
•Συντονιστική επιτροπή κατάληψης μετά τη συνέλευση
