Εδώ και 11 εβδομάδες, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ βρίσκονται σε απεργία, ενάντια στις διαθεσιμότητες/απολύσεις που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, όπως έκανε νωρίτερα στην τεχνική εκπαίδευση, στους σχολικούς φύλακες, στην ΕΡΤ και όπως θα συνεχίσει να κάνει αν εμείς το αφήσουμε στην υγεία, στους καθηγητές των πανεπιστημίων και σε όλο το δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.
Οι απολύσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, οι συνεχείς μειώσεις μισθών, η τεράστια ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας “εξυγίανσης”. Οι εργοδότες θέλουν να διατηρήσουν την κερδοφορία τους υπό όλες τις συνθήκες και στην τωρινή περίοδο προσπαθούν να το πετύχουν κάνοντας το εργατικό κόστος όσο μικρότερο γίνεται -με οσοδήποτε βίαιο τρόπο- και καταργώντας ή μετατρέποντας σε πεδίο κερδοφορίας τις δομές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Για να περάσουν όλα αυτά πιο εύκολα, το κράτος χρησιμοποιεί όλο και περισσότερη τρομοκρατία, με σημαντικούς άξονές της την αυξανόμενη ανεργία, την ακόμα πιο αυξανόμενη φυσική και ιδεολογική καταστολή και την προπαγάνδα περί “δημοσίου χρέους” και “δύο άκρων”. Επενδύει στον ατομισμό και στον κοινωνικό αυτοματισμό, για να διασπάσει τους “από κάτω” και τους αγώνες τους. Προφανώς, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να μείνει έξω από το χορό των μεταρρυθμίσεων, διότι δεν
είναι ανεξάρτητο από το παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο της αγοράς.
Επομένως, ο αγώνας των εργαζομένων του ΕΜΠ, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, κουβαλάει τις τύχες και το μέλλον όλων όσων ζούμε και δραστηριοποιούμαστε στο ΕΜΠ και στα υπόλοιπα ιδρύματα. Είναι σημαντικός γιατί αν νικήσει θα βάλει φρένο στην επισφαλοποίηση της εργασίας που θέλουν να επιβάλουν στις σχολές (και όχι μόνο). Είναι σημαντικός επειδή η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε αναλάβει στο μέλλον θα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία την μη επαρκή λειτουργικότητα του ιδρύματος και θα παρουσιάσει σαν αναγκαία λύση τα δίδακτρα ή/και τις καταργήσεις σχολών και την άμισθη ή υπαμειβόμενη εργασία. Είναι σημαντικός αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και γενικότερα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Η κυβέρνηση, παρόλο που θέλει να σταματήσει την απεργία, μέχρι τώρα δεν έχει ρισκάρει να το κάνει με τη βία (επιστράτευση, ΜΑΤ). Γι’ αυτό, έχει χρησιμοποιήσει όσους τρόπους διαθέτει για να διασπάσει, να τρομοκρατήσει ή να απομονώσει τους εργαζόμενους: διαχωρισμός σε καταργημένους/εξαιρεμένους/μοριοδοτούμενους, ατομικές απογραφές, απειλές για επέμβαση των ΜΑΤ, προσπάθεια να βγάλει την απεργία παράνομη και καταχρηστική, κατασυκοφάντηση σε όλα τα επίπεδα, επικοινωνιακά παιχνίδια. Σε όλες τις κινήσεις αυτές, έχει την πρόθυμη συμβολή των ΜΜΕ, τα οποία όπως πάντα αναπαράγουν το λόγο της και δείχνουν τα γεγονότα μέσα από το πρίσμα που τη συμφέρει.
Ταυτόχρονα, η απεργία δέχεται πίεση και από το εσωτερικό. Από τη μία πλευρά, η στάση μεγάλου μέρους των καθηγητών (που το κύριο που τους ενδιαφέρει είναι οι έρευνες και τα τεράστια ποσά που διακινούνται μέσα απ’ αυτές), οι “πρωτοβουλίες” της ΔΑΠ (που προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τα υπαρκτά προβλήματα, τα ατομικιστικά αντανακλαστικά ή την μιντιακά κατασκευασμένη ιδεολογία μερικών φοιτητών) και οι ανοιχτές σχολές βοηθούν την κυβέρνηση να ασκήσει την απαραίτητη γι’ αυτήν πίεση στους απεργούς. Από την άλλη, υπάρχουν εργαζόμενοι που νομίζουν ότι παλεύοντας για να σωθούν αποκλειστικά οι ίδιοι (είτε δηλώνοντας ψευδή στοιχεία, είτε κυνηγώντας αυτούς που έδωσαν ψευδή στοιχεία είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο) θα τα καταφέρουν, ξεχνώντας ότι οι διαθεσιμότητες/απολύσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα εντάσσονται σε μια γενικότερη στρατηγική και δεν είναι η τελευταία επίθεση που θα γίνει στα πανεπιστήμια ή γενικά στην εργασία. Ανασχετικά λειτουργεί και η προσκόλληση πολλών απεργών (κυρίως του ΕΜΠ) στις νομικές οδούς και στα στενά θεσμικά πλαίσια περί απεργιών.
Η πρόσφατη πρόσκληση του υπουργού σε “διάλογο” δεν βρήκε ανταπόκριση στους εργαζόμενους, που κατάλαβαν αμέσως πόσο προσχηματική ήταν. Παρόλα αυτά, έδωσε την ευκαιρία στους πρυτάνεις και τις συγκλήτους, μετά από μερικά επικοινωνιακά τερτίπια περί παραίτησης, να επανέλθουν -χωρίς την έγκριση των απεργών, των οποίων έχουν από καιρό χάσει την εμπιστοσύνη- στον διαμεσολαβητικό τους ρόλο.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, συνεχίζουμε την κατάληψη της σχολής και την περιφρούρησή της. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε έμπρακτα τον αγώνα των εργαζομένων παρακωλύοντας κάθε εκπαιδευτική ή ερευνητική διαδικασία και αρνούμαστε στην πράξη να δώσουμε εξετάσεις μέχρις ότου παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις του κράτους για απολύσεις και όλα τα σχέδια για την εφαρμογή της συνολικότερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβάλουν. Συνεχίζουμε να οργανώνουμε δράσεις και συνελεύσεις μαζί με τους εργαζόμενους προσπαθώντας να κεντρικοποιήσουμε το ζήτημα της απεργίας συμμετέχοντας στα κεντρικά πολιτικά καλέσματα που ξεπηδούν.
Γενικεύοντας την λογική της αυτομείωσης μέσα από συλλογικές διαδικασίες, δημιουργούμε ένα φράγμα ενάντια στην επίθεση που δέχονται οι ζωές μας το οποίο αρνιέται να πληρώσει τα δάνεια των τραπεζών, τα εισιτήρια στα Μέσα μαζικής μεταφοράς, το χαράτσι της Δ.Ε.Η. και γενικότερα οτιδήποτε έχουμε διπλοπληρώσει μέσα από τους φόρους και τα επιτόκια. Αρνούμαστε την τρομοκρατία του χρέους που μας επιβάλουν και οργανωνόμαστε. Αυτό σημαίνει ότι στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε κινηματικές διαδικασίες. Ξεκινώντας από τον χώρο στον οποίο κινούμαστε -το πανεπιστήμιο-, αρνούμαστε να πληρώσουμε το κόστος της φοίτησής μας, από το λεωφορείο που μας φέρνει στην σχολή και το φαγητό που τρώμε στην λέσχη. Για το λόγο αυτό διεκδικούμε στην πράξη δωρεάν μέσα μεταφοράς, δωρεάν στέγαση στις εστίες και δωρεάν σίτιση στην λέσχη.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Η μόνη δύναμη αντεπίθεσης στα αφεντικά, τις κρατικές μαριονέτες και τους φασίστες τους είναι η συλλογική μας δύναμη και η αυτοοργανωμένη καθημερινή μάχη στους χώρους που εργαζόμαστε, στις σχολές μας και στις γειτονιές μας.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ, ΡΩΤΑΜΕ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ
Προτείνουμε:
- Κατάληψη της σχολής μέχρι και τη Δευτέρα 2/12 με νέα ΓΣ την ίδια μέρα
- Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των απεργών
- Να διακόψουμε όσα ερευνητικά προγράμματα γίνονται στη σχολή
- Να μην γίνουν μαθήματα ή εξεταστική για όσο διαρκεί η απεργία των συλλόγων των εργαζομένων
- Συντονισμός με τους απεργούς και με άλλους φοιτητικούς συλλόγους
- Να οργανώσουμε δράσεις για δωρεάν και ελεύθερες μεταφορές
- Συντονιστική επιτροπή κατάληψης μετά τη συνέλευση
