Το κείμενο σε pdf εδώ: Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας!
ΣΧΕΔΙΟ “ΑΘΗΝΑ” ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ(;)
Μετά την εξαγγελία για την ψήφιση του περίφημου Σχεδίου «Αθηνά», ο κόσμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ξαναμπήκε στο προσκήνιο. Το Κράτος αποφάσισε να συνεχίσει την καταστροφική -για την τάξη μας- πολιτική του στην εκπαίδευση καταθέτοντας ένα σχέδιο το οποίο προσβλέπει στην αναδιάταξη του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας και το οποίο εμείς με τη σειρά μας μεταφράσαμε ως το σχέδιο -χωροταξικής κυρίως- αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προκειμένου να αντληθούν πόροι και να ανοίξει ο δρόμος για την ευκολότερη εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.
Όπως είναι προφανές, για να καταφέρει η κυβέρνηση να προλάβει ή να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις, ξανάρχισαν τα όργανα. Γνωστοί δημοσιογράφοι (Πρωτοσάλτηδες, Πρετεντέρηδες, Καψήδες, Μανδραβέληδες και λοιποί ρουφιάνοι) άρχισαν να ουρλιάζουν σαν κοράκια για το “αδιανόητο” του να υπάρχουν Τ.Ε.Ι. και Α.Ε.Ι. σε κάθε μέρος της χώρας, για το “απίστευτο” του να υπάρχει τόσο μεγάλο εργατικό δυναμικό στις σχολές, για αιώνιους φοιτητές και ό,τι άλλο τέλος πάντων ακούγαμε σε γνωστές εκπομπές. Ξαφνικά, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, από εκεί που βολευόταν με το σύστημα που ίσχυε το οποίο έτρεφε τις φιλοδοξίες του “να σπυδάσει το παιδί, να γίνει επιστήμονας” άρχισε να ανησυχεί για τις μεγάλες δημόσιες δαπάνες που χορηγούνται για την λειτουργία σχολών που “δεν χρειάζονται”. Στην ουσία ενσωματώθηκε από την ελληνική κοινωνία για άλλη μία φορά η κυρίαρχη αφήγηση περί δημόσιου χρέους δηλαδή η κλασσική δικαιολογία των ντόπιων και ξένων αφεντικών για την ολοένα και μεγαλύτερη υποβάθμιση των ζωών μας.
Από την άλλη το “φοιτηταριάτο”. Με το μεγαλύτερο μέρος του ακόμα πνιγμένο στις αυταπάτες περί καριέρας του “εγώ θα τη βγάλω καθαρή”/”στα τέτοια μου οι άλλοι”, στις περισσότερες σχολές δεν ενδιαφέρθηκε καν κι όποτε ενδιαφέρθηκε, το πάλεψε συντεχνιακά. Το τελευταίο φάνηκε από συλλόγους των οποίων οι αντιδράσεις μπλόκαραν την εφαρμογή του σχεδίου στις σχολές τους και έπειτα κάθε κινηματική διαδικασία νέκρωσε. Ειδικά τα μαγαζάκια της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ αφήσαν για λίγο τα πάρτυ και τις εκδρομές, και εμφανίστηκαν στις γενικές συνελύσεις για να σπάσουν καταλήψεις και να σαμποτάρουν τον αγώνα. Βέβαια στην Σ.Ε.Μ.Φ.Ε μία φορά εμφανίστηκαν και έλαβαν την απάντηση που τους άρμοζε. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ένα τελικά άμαζο και σχεδόν απονεκρωμένο φοιτητικό κίνημα.
Για άλλη μια φορά, το φοιτητικό κίνημα προσπάθησε να βγει στο προσκήνιο με το κλασσικό τετράπτυχο συνέλευση-κατάληψη-πορεία-συντονιστικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αρχικά η κατάσταση φάνηκε ελπιδοφόρα, αφού στο ενεργητικό υπήρξαν για λίγο καιρό μαζικές διαδηλώσεις και πολλέςκαταλήψεις πανελλαδικά. Παρ’όλα αυτά, το κίνημα “ξεφούσκωσε”, με πολλούς φοιτητές που αρχικά συμμετείχαν να παρατάνε τον αγώνα. Συγκεκριμένα στην ΣΕΜΦΕ, παρ’όλο που στις Γ.Σ βρισκόταν κόσμος με κινηματική διάθεση αντί να συζητάμε πάνω σε δράσεις με΄σα κι ε΄ξω απ’τη σχολή, σεπεριεχόμενα που θα προκύπτουν από συνδιαμόρφωση και συμμετοχή όλων εξαντλούμασταν σε αντιπαραθέσεις κοινοβουλευτικού τύπου που αφορούσαν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Πλέον, το “κίνημα” έχει στραφεί στην μάχη(;!) των φοιτητικών εκλογών.
ΕΝΤΑΞΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ;
ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ
Να κάνουμε τον αγώνα μας καθημερινότητα και την καθημερινότητα αγώνα. Επειδή τελικά ο εχθρός δεν είναι μόνο το Υπουργείο και οι νόμοι που κάθε φορά καταθέτει, τελικά δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. που μας εξαθλιώνουν τη ζωή (ντόπιων και μεταναστών), αλλά τα αφεντικά και τη εξουσία όπως και όπου αποτυπώνεται η παρουσία τους. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι σοτ πανεπιστήμιο έχουμε μπόλικη δόση κι απ’τα δύο.
Να αντιταχθούμε σε κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης: Όπως έγινε και με τα Συμβούλια Διοίκησης, με το «Σχέδιο Αθηνά» και ό,τι έχει προηγηθεί, να μπλοκάρουμε στην πράξη τα σχέδιά τους για ολοκληρωτικό έλεγχο στις σχολές. Να μην αφήσουμε καμία έρευνα σχετιζόμενη με το στρατομπατσικο σύμπλεγμα, και καμία έρευνα προς όφελος εταιρειών.
Να ανατρέψουμε κάθε σχέδιο υποτίμησης της εργασίας μας: Είτε αυτό λέγεται “μισθός μαθητείας” είτε λέγεται “εθελοντική/κοινωφελής εργασία” (δηλαδή δωρεάν εργασία στους εργοδότες) είτε “Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την απασχόληση των νέων”, να τα τσακίσουμε. Να απαιτήσουμε να καταβάλλονται τα δεδουλευμένα κάθε ασκούμενου φοιτητή και κάθε εργαζόμενου μεταπτυχιακού/διδακτορικού σπουδαστή σε ερευνητικά προγράμματα και να απαιτήσουμε όσοι εργαζόμαστε να ανήκουμε στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αλλά και στην εκάστοτε κλαδική σύμβαση εργασίας.
Να απαιτήσουμε στην πράξη δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές: Όποτε το Κράτος θέλει να μας τα στερήσει, δεν χρειάζεται να περιμένουμε πότε θα πέσει η εκάστοτε κυβέρνηση, πότε θα φύγει το Δ.Ν.Τ. απ’την χώρα ή πότε θα έρθει η “λαική εξουσία” για να δράσουμε. Να μπούμε στα λεωφορεία και να μπλοκάρουμε τα ακυρωτικά μηχανήματα, να διώξουμε στην πράξη κάθε ιδιώτη που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κτήρια φοιτητικών εστιών, να καταλάβουμε τα κυλικεία και να τα διαχειριζόμαστε μόνοι μας, να γεμίσουμε την κάθε σχολή με αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.
Να βρεθούμε σε κοινές συνελεύσεις με εργαζόμενους: Να γίνουν όργανο του αγώνα μας οι κινηματικές συνελεύσεις φοιτητών-εργαζομένων σε κάθε σχολή, διότι όχι μόνο έχουμε κοινά συμφέροντα απέναντι στο Κράτος και στις επιχειρήσεις που πασχίζουν να κλέψουν χώρο και χρόνο απ’το πανεπιστήμιο, αλλά και ό,τι γίνεται μας αφορά όλους. Οι καταλήψεις των σχολών μας να συνοδεύονται από απεργίες. Να σαμποτάρουμε το εκπαιδευτικό εργοστάσιο!
Να σταματήσουμε κάθε είδους συνδιαχείριση με πρυτάνεις και μανατζεραίους: Να δείξουμε στην πράξη στους “διευθυντές” του εκπαιδευτικού εργοστασίου πως όταν κάνουν μία κίνηση ενάντια σε εμάς (φοιτητές ή εργαζόμενους), θα έχουν τις ανάλογες δυναμικές απαντήσεις.
Να έρθουμε σε επαφή με τα συνδικάτα του κλάδου και τις συνελεύσεις γειτονιάς: Να αλληλεπιδρούμε ουσιαστικά στη βάση των συμφερόντων μας, να δρούμε κοινά για μικρά και για μεγάλα πράγματα, να οργανώνουμε μαζί τον αγώνα μας μέσα κι έξω απ’τις σχολές. Από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, τα συνδικάτα της Εκπαίδευσης, τους μαθητές, τις καταληψεις και τους αυτοοργανωμενους χώρους των γειτονιών της Αθήνας.
Να αμφισβητήσουμε στην πράξη τα ιδεολογήματα του συστήματος: Να σταθούμε κόντρα στην εμπορευματοποίηση, στον ατομικισμό, στην ανάθεση, στην εντεινόμενη αποπολιτικοποίηση. Να τσακίσουμε τις ρατσιστικές/φασιστικές αντιλήψεις.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠ’ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
(Με ή χωρίς φοιτητικές εκλογές, δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα)
