Ο αγώνας των εργαζομένων στις σχολές, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν για το αντίθετο, ακόμα συνεχίζεται! Συγκεκριμένα στο Ε.Κ.ΠΑ η απεργία συνεχίζεται παρά την αναστολή των κινητοποιήσεων από την ομοσπονδία τους και παρά την οπισθοχώρηση των εργαζομένων του Ε.Μ.Π. Τα πισωβήματα που άρχισε να κάνει το Υπουργείο δείχνουν καταφέραμε οι εργαζόμενοι απεργώντας και οι φοιτητές καταλαμβάνοντας τις σχολές μας να αναγκάσουμε σε διαπραγμάτευση την κυβέρνηση.

Οι αποφάσεις για τις οποίες έχει δεσμευτεί το υπουργείο δεν βλέπουμε να έχουν εφαρμοστεί ακόμα. Συγκεκριμένα δεν βλέπουμε να έχουν παρθεί πίσω οι συνδικαλιστικές διώξεις όσων δεν απογράφησαν στις ατομικές δηλώσεις προσόντων αλλά αντίθετα βλέπουμε να ποινικοποιείται ακόμα περισσότερο η απεργία αφού με ανακοίνωσή του το Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος ζητάει τα πρακτικά των συνελεύσεων των συλλόγων των υπαλλήλων! Εκτός αυτού μέχρι να καταργηθεί εξ’ολοκλήρου η Κ.Υ.Α όλες οι δεσμεύσεις αποτελούν αερολογίες και αναβάλλουν τις απολύσεις για αργότερα και αφήνοντας τους εργαζόμενους σε διαθεσιμοτητα ανυπεράσπιστους αφού εν μέσω του καθεστώτος αυτού δεν θα έχουν την δυνατότητα να απεργήσουν.

Το έχουμε ξαναπεί πως ο αγώνας που λαμβάνει χώρα στις σχολές εδώ και 4 μήνες δεν είναι αγώνας μόνο ενάντια σε εκατοντάδες απολύσεις. Τον αγώνα τον διοικητικών τον αντιλαμβανόμαστε ως αγώνα όλων των “από κάτω” που εργαζόνται ή σπουδάζουν στις σχολές που υπάρχει και αναπτύσσεται ως ανάχωμα στην τεράστια επίθεση που δεχόμαστε στην εργασία και στις σπουδές μας. Είναι αγώνας ενάντια στα δίδακτρα, είναι αγώνας ενάντια στην άμισθη εργασία των φοιτητών μέσα στο πανεπιστήμιο, είναι αγώνας ενάντια στις εργολαβίες, τους μπάτσους και τις κάμερες που θέλουν εναγωνίως να μας φορτώσουν, είναι αγώνας συνολικά ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθωση. Οι απολύσεις των διοικητικών αποτελούν έναν κρίκο της αλυσίδας της εκπαιδευτικής αναδιάθρωσης και οφείλουμε να τον σπάσουμε με κάθε μέσο.

Οι διοικητικοί υπάλληλοι στο ΕΚΠΑ συνεχίζουν την απεργία παρα τη συνθηκολόγηση των εργαζομένων του ΕΜΠ. Οφείλουμε να σταθούμε στο πλάι τους με όπλο μας την αλληλεγγύη. Έτσι, λοιπόν, συνεχίζουμε χωρίς ηττοπάθεια τον αγώνα ενάντια στην επίθεση που εξαπολύουν κράτος-κεφάλαιο-αφεντικά.

Στις προηγούμενες συνελεύσεις κατατέθηκαν προς ψήφιση-εν μέσω απεργιακών κινητοποιήσεων(!) -πλαίσια για ανοιχτή σχολή. Τα πλαίσια αυτά κατέβαιναν άλλες φορρές από τη ΔΑΠ και άλλες ως “ανεξάρτητα”. Η ΔΑΠ είναι το γνωστό φερέφωνο της κυβέρνησης οπότε δεν περιμέναμε κάτι άλλο απο αυτήν. Τα πλαίσια που αυτοαποκαλούνται “ανεξάρτητα” μόνο ανεξάρτητα δεν είναι, καθώς ιυοθετούν την πολιτική της απάθειας, η οποία εξυπηρετεί μόνο την κυβέρνηση. Τα “ανεξάρτητα” πλαίσια επίσης έχουν ως βάση μια ατομιστική λογική που αναπαράγει τον κοινωνικό κανιβαλισμό και αναιρεί τα μέχρι τώρα κεκτημένα των εργαζομένων.

Εκτός όμως από την απλόχερη στήριξη που προσέφεραν οι “ανεξάρτητοι” φοιτητές στις επιλογές του κράτους για την υποτίμηση των ζωών μας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην προπαγάνδα του κράτους και στην πίεση που άσκησε αυτή στους απεργούς με τον εκβιασμό των ανοιχτών σχολών. Ενόσω για 3 μήνες η κρατική εξουσία μαζί με τους ιδιώτες που παραμόνευαν να καρπωθούν ερευνητικά προγράμματα στις σχολές, ήταν σε πλήρη αμηχανία αφού οι απεργίες και οι καταλήψεις είχαν παραλύσει ένα σημαντικό κομμάτι της παραγωγής, όπως αυτό είναι η εκπαίδευση, οι “ανεξάρτητοι” κατάφεραν να μπλοκάρουν αυτή τη διαδικασία και να δώσουν τροφή στα Μ.Μ.Ε να μιλούν για μειοψηφίες απεργιών και καταλήψεων.

Το κράτος έχει δείξει πολλές φορές τις προθέσεις του και το ρόλο του χρησιμοποιώντας την καταστολή. Άλλοτε για να περάσει απολύσεις ή μειώσεις μισθών(με επιτάξεις, απειλή για ΜΑΤ σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ, εκβιαστικές απογραφές διοικητικών, συκοφάντηση απεργιών από τα ΜΜΕ). Άλλοτε για να ποινικοποιήσει πεποιθήσεις(με τον τρομονόμο, τις τυφλές συλλήψεις, τον βασανισμό πολιτικών κρατούμενων).Τέλος, η καταστολή χρησιμοποιείται για να σταματήσει οτιδήποτε απειλεί την εξουσία(εισβόλή μπάτσων σε καταλήψεις, “πέσιμο” ΜΑΤάδων σε πορείες).Η τελευταία επίδειξη δύναμης από το κράτος έγινε την 6η Δεκέμβρη όταν τα ΜΑΤ περικύκλωσαν άτομα από την μαθητική πορεία έξω από το Πανεπιστήμιο, έκαναν σωματικούς ελέγχους, προσαγωγές, ρίψεις χημικών κ.ά.,ως δείγμα για το τι θα ακολουθήσει το επόμενο χρονικό διάστημα.

Τέλος να αρνηθούμε να συμμετέχουμε σε οποιοδήποτε μάθημα έχιε κανονιστεί και οργανωθεί με απεργοσπαστικό τρόπο. Ο Κοσμήτορας της σχολής παρά τις απεργιακές κινητοποιήσεις εξέδωσε πρόγραμμα μαθημάτων παίζοντας με την σειρά του τον δικό του εκβιαστικό ρόλο απέναντι στους εργαζόμενους και τους φοιτητές να σταματήσουν τον αγώνα τους για-να-μη-χαθει-το-εξαμηνο. Να αρνηθούμε αυτό το πρόγραμμα και να ζητήσουμε την κατάργησή του μέχρις ότου διακοπεί τελείως κάθε απεργιακή κινητοποίηση.

Για όλους τους παραπάνω λόγους να συνεχίσουμε την κατάληψη σε αλληλεγγγύη στους απεργούς του Ε.Κ.Π.Α και σαν μία προσπάθεια να επαναφέρουμε τον αγώνα στο προσκήνιο με την συνέχισή του κι απ’τους ίδιους τους εργαζόμενους του Ε.Μ.Π. Δεν σταματάμε την μάχη μας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και δεν την αναβάλλουμε για αργοτερα όταν θα είναι πολύ αργά.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ

ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Προτείνουμε:

• Κατάληψη της σχολής από Τρίτη 10/12 μέχρι την Παρασκευή 13/12.

• Νέα Γενική Συνέλευση την Παρασκευή 13/12, 12:00, Αμφιθέατρο 2.

• Ανοιχτή Συνέλευση Κατάληψης για την οργάνωση δράσεων και εκδηλώσεων της καταληψης.

• Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

  

Το πλαίσιο σε pdf

Εδώ και 11 εβδομάδες, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ βρίσκονται σε απεργία, ενάντια στις διαθεσιμότητες/απολύσεις που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, όπως έκανε νωρίτερα στην τεχνική εκπαίδευση, στους σχολικούς φύλακες, στην ΕΡΤ και όπως θα συνεχίσει να κάνει αν εμείς το αφήσουμε στην υγεία, στους καθηγητές των πανεπιστημίων και σε όλο το δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.
Οι απολύσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, οι συνεχείς μειώσεις μισθών, η τεράστια ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας “εξυγίανσης”. Οι εργοδότες θέλουν να διατηρήσουν την κερδοφορία τους υπό όλες τις συνθήκες και στην τωρινή περίοδο προσπαθούν να το πετύχουν κάνοντας το εργατικό κόστος όσο μικρότερο γίνεται -με οσοδήποτε βίαιο τρόπο- και καταργώντας ή μετατρέποντας σε πεδίο κερδοφορίας τις δομές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Για να περάσουν όλα αυτά πιο εύκολα, το κράτος χρησιμοποιεί όλο και περισσότερη τρομοκρατία, με σημαντικούς άξονές της την αυξανόμενη ανεργία, την ακόμα πιο αυξανόμενη φυσική και ιδεολογική καταστολή και την προπαγάνδα περί “δημοσίου χρέους” και “δύο άκρων”. Επενδύει στον ατομισμό και στον κοινωνικό αυτοματισμό, για να διασπάσει τους “από κάτω” και τους αγώνες τους. Προφανώς, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να μείνει έξω από το χορό των μεταρρυθμίσεων, διότι δεν
είναι ανεξάρτητο από το παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο της αγοράς.
Επομένως, ο αγώνας των εργαζομένων του ΕΜΠ, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, κουβαλάει τις τύχες και το μέλλον όλων όσων ζούμε και δραστηριοποιούμαστε στο ΕΜΠ και στα υπόλοιπα ιδρύματα. Είναι σημαντικός γιατί αν νικήσει θα βάλει φρένο στην επισφαλοποίηση της εργασίας που θέλουν να επιβάλουν στις σχολές (και όχι μόνο). Είναι σημαντικός επειδή η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε αναλάβει στο μέλλον θα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία την μη επαρκή λειτουργικότητα του ιδρύματος και θα παρουσιάσει σαν αναγκαία λύση τα δίδακτρα ή/και τις καταργήσεις σχολών και την άμισθη ή υπαμειβόμενη εργασία. Είναι σημαντικός αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και γενικότερα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Η κυβέρνηση, παρόλο που θέλει να σταματήσει την απεργία, μέχρι τώρα δεν έχει ρισκάρει να το κάνει με τη βία (επιστράτευση, ΜΑΤ). Γι’ αυτό, έχει χρησιμοποιήσει όσους τρόπους διαθέτει για να διασπάσει, να τρομοκρατήσει ή να απομονώσει τους εργαζόμενους: διαχωρισμός σε καταργημένους/εξαιρεμένους/μοριοδοτούμενους, ατομικές απογραφές, απειλές για επέμβαση των ΜΑΤ, προσπάθεια να βγάλει την απεργία παράνομη και καταχρηστική, κατασυκοφάντηση σε όλα τα επίπεδα, επικοινωνιακά παιχνίδια. Σε όλες τις κινήσεις αυτές, έχει την πρόθυμη συμβολή των ΜΜΕ, τα οποία όπως πάντα αναπαράγουν το λόγο της και δείχνουν τα γεγονότα μέσα από το πρίσμα που τη συμφέρει.
Ταυτόχρονα, η απεργία δέχεται πίεση και από το εσωτερικό. Από τη μία πλευρά, η στάση μεγάλου μέρους των καθηγητών (που το κύριο που τους ενδιαφέρει είναι οι έρευνες και τα τεράστια ποσά που διακινούνται μέσα απ’ αυτές), οι “πρωτοβουλίες” της ΔΑΠ (που προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τα υπαρκτά προβλήματα, τα ατομικιστικά αντανακλαστικά ή την μιντιακά κατασκευασμένη ιδεολογία μερικών φοιτητών) και οι ανοιχτές σχολές βοηθούν την κυβέρνηση να ασκήσει την απαραίτητη γι’ αυτήν πίεση στους απεργούς. Από την άλλη, υπάρχουν εργαζόμενοι που νομίζουν ότι παλεύοντας για να σωθούν αποκλειστικά οι ίδιοι (είτε δηλώνοντας ψευδή στοιχεία, είτε κυνηγώντας αυτούς που έδωσαν ψευδή στοιχεία είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο) θα τα καταφέρουν, ξεχνώντας ότι οι διαθεσιμότητες/απολύσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα εντάσσονται σε μια γενικότερη στρατηγική και δεν είναι η τελευταία επίθεση που θα γίνει στα πανεπιστήμια ή γενικά στην εργασία. Ανασχετικά λειτουργεί και η προσκόλληση πολλών απεργών (κυρίως του ΕΜΠ) στις νομικές οδούς και στα στενά θεσμικά πλαίσια περί απεργιών.
Η πρόσφατη πρόσκληση του υπουργού σε “διάλογο” δεν βρήκε ανταπόκριση στους εργαζόμενους, που κατάλαβαν αμέσως πόσο προσχηματική ήταν. Παρόλα αυτά, έδωσε την ευκαιρία στους πρυτάνεις και τις συγκλήτους, μετά από μερικά επικοινωνιακά τερτίπια περί παραίτησης, να επανέλθουν -χωρίς την έγκριση των απεργών, των οποίων έχουν από καιρό χάσει την εμπιστοσύνη- στον διαμεσολαβητικό τους ρόλο.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, συνεχίζουμε την κατάληψη της σχολής και την περιφρούρησή της. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε έμπρακτα τον αγώνα των εργαζομένων παρακωλύοντας κάθε εκπαιδευτική ή ερευνητική διαδικασία και αρνούμαστε στην πράξη να δώσουμε εξετάσεις μέχρις ότου παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις του κράτους για απολύσεις και όλα τα σχέδια για την εφαρμογή της συνολικότερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβάλουν. Συνεχίζουμε να οργανώνουμε δράσεις και συνελεύσεις μαζί με τους εργαζόμενους προσπαθώντας να κεντρικοποιήσουμε το ζήτημα της απεργίας συμμετέχοντας στα κεντρικά πολιτικά καλέσματα που ξεπηδούν.
Γενικεύοντας την λογική της αυτομείωσης μέσα από συλλογικές διαδικασίες, δημιουργούμε ένα φράγμα ενάντια στην επίθεση που δέχονται οι ζωές μας το οποίο αρνιέται να πληρώσει τα δάνεια των τραπεζών, τα εισιτήρια στα Μέσα μαζικής μεταφοράς, το χαράτσι της Δ.Ε.Η. και γενικότερα οτιδήποτε έχουμε διπλοπληρώσει μέσα από τους φόρους και τα επιτόκια. Αρνούμαστε την τρομοκρατία του χρέους που μας επιβάλουν και οργανωνόμαστε. Αυτό σημαίνει ότι στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε κινηματικές διαδικασίες. Ξεκινώντας από τον χώρο στον οποίο κινούμαστε -το πανεπιστήμιο-, αρνούμαστε να πληρώσουμε το κόστος της φοίτησής μας, από το λεωφορείο που μας φέρνει στην σχολή και το φαγητό που τρώμε στην λέσχη. Για το λόγο αυτό διεκδικούμε στην πράξη δωρεάν μέσα μεταφοράς, δωρεάν στέγαση στις εστίες και δωρεάν σίτιση στην λέσχη.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Η μόνη δύναμη αντεπίθεσης στα αφεντικά, τις κρατικές μαριονέτες και τους φασίστες τους είναι η συλλογική μας δύναμη και η αυτοοργανωμένη καθημερινή μάχη στους χώρους που εργαζόμαστε, στις σχολές μας και στις γειτονιές μας.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ, ΡΩΤΑΜΕ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ

Προτείνουμε:

• Κατάληψη της σχολής μέχρι και τη Δευτέρα 2/12 με νέα ΓΣ την ίδια μέρα
• Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των απεργών
• Να διακόψουμε όσα ερευνητικά προγράμματα γίνονται στη σχολή
• Να μην γίνουν μαθήματα ή εξεταστική για όσο διαρκεί η απεργία των συλλόγων των εργαζομένων
• Συντονισμός με τους απεργούς και με άλλους φοιτητικούς συλλόγους
• Να οργανώσουμε δράσεις για δωρεάν και ελεύθερες μεταφορές
• Συντονιστική επιτροπή κατάληψης μετά τη συνέλευση

Το πλαίσιο σε pdf εδώ:Πλαίσιο 19.11

Εδώ και 10 εβδομάδες, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ βρίσκονται σε απεργία, ενάντια στις διαθεσιμότητες/απολύσεις που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, όπως έκανε νωρίτερα στην τεχνική εκπαίδευση, στους σχολικούς φύλακες, στην ΕΡΤ και όπως θα συνεχίσει να κάνει αν εμείς το αφήσουμε στην υγεία, στους καθηγητές των πανεπιστημίων και σε όλο το δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.

Οι απολύσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, οι συνεχείς μειώσεις μισθών, η τεράστια ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας “εξυγίανσης”. Είναι μία διαδικασία υποτίμησης της εργασίας μας, υποτίμησης της ίδιας της ζωής μας, προς όφελος των αφεντικών. Οι εργοδότες θέλουν να διατηρήσουν την κερδοφορία τους υπό όλες τις συνθήκες και στην τωρινή περίοδο προσπαθούν να το πετύχουν με δυο τρόπους: πρώτον, κάνοντας το εργατικό κόστος όσο μικρότερο γίνεται -με οσοδήποτε βίαιο τρόπο- και δεύτερον, καταργώντας ή μετατρέποντας σε πεδίο κερδοφορίας τις δομές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Για να περάσουν όλα αυτά πιο εύκολα , το κράτος χρησιμοποιεί όλο και περισσότερη τρομοκρατία, με σημαντικούς άξονές της την αυξανόμενη ανεργία, την ακόμα πιο αυξανόμενη φυσική και ιδεολογική καταστολή και την προπαγάνδα περί “δημοσίου χρέους” και “δύο άκρων”. Επενδύει στον ατομισμό και στον κοινωνικό αυτοματισμό, για να διασπάσει τους “από κάτω” και τους αγώνες τους.

Προφανώς, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να μείνει έξω από το χορό των μεταρρυθμίσεων, διότι δεν είναι ανεξάρτητο από το παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο της αγοράς· από τη στιγμή που παράγει εργαζόμενους που θα ενταχθούν σε αυτήν και που έχει τη δυνατότητα να βελτιώσει την παραγωγική διαδικασία μέσω της έρευνας, τα αφεντικά θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο στη λειτουργία του.

Επομένως, ο αγώνας των εργαζομένων του ΕΜΠ, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, κουβαλάει τις τύχες και το μέλλον όλων όσων ζούμε και δραστηριοποιούμαστε στο ΕΜΠ και στα υπόλοιπα ιδρύματα. Είναι σημαντικός γιατί αν νικήσει θα βάλει φρένο στην επισφαλοποίηση της εργασίας που θέλουν να επιβάλουν στις σχολές (και όχι μόνο). Είναι σημαντικός επειδή η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε αναλάβει στο μέλλον θα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία την μη επαρκή λειτουργικότητα του ιδρύματος και θα παρουσιάσει σαν αναγκαία λύση τα δίδακτρα ή/και τις καταργήσεις σχολών και την άμισθη ή υπαμειβόμενη εργασία. Είναι σημαντικός αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και γενικότερα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Η κυβέρνηση, παρόλο που θέλει να σταματήσει την απεργία, μέχρι τώρα δεν έχει ρισκάρει να το κάνει με τη βία (επιστράτευση, εισβολή των ΜΑΤ). Γι’ αυτό, έχει χρησιμοποιήσει όσους τρόπους διαθέτει για να διασπάσει, να τρομοκρατήσει ή να απομονώσει τους εργαζόμενους: εξαίρεση λίγων από τις διαθεσιμότητες/απολύσεις, απειλή εισαγγελικής παρέμβασης, προσπάθεια να βγάλει την απεργία παράνομη και καταχρηστική (για την ιστορία, παραδόξως βγήκε μόνο παράνομη), ατομικές απογραφές (μέτρο που αποσυλλογικοποιεί την πάλη των “από κάτω” και τους αφήνει έρμαια στις ορέξεις της κυριαρχίας -έχει πολλές ομοιότητες με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων), κατασυκοφάντηση επειδή κατά τη διάρκεια της απεργίας πήραν κάποια χρήματα που έτσι κι αλλιώς θα τους πάρει πίσω μετά τη λήξη της, και κυρίως ο περιβόητος κοινωνικός αυτοματισμός, με μοχλό αρχικά τις εγγραφές των πρωτοετών και τώρα το εξάμηνο. Μέσα σε όλες τις κινήσεις αυτές, έχει την πρόθυμη συμβολή των ΜΜΕ, τα οποία όπως πάντα αναπαράγουν το λόγο της και δείχνουν τα γεγονότα μέσα από το πρίσμα που τη συμφέρει.

Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται εμφανές ότι για να αντιμετωπιστούν τα παραπάνω από μεριάς μας, δεν αρκεί η κατάληψη της σχολής, αλλά χρειάζεται και η ενεργός συμμετοχή όσων στηρίζουν τον αγώνα των απεργών. Κάτι τέτοιο γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο όταν η μη επιτυχία των παραπάνω προσπαθειών της κυβέρνησης και οι δηλώσεις Αρβανιτόπουλου προϊδεάζουν για πιθανή επέμβαση των ΜΑΤ.

Μέσα στον αγώνα αυτόν η απεργοσπασία καλά κρατεί. Στην τελευταία συνέλευση των μελών ΔΕΠ, ένα μεγάλο μέρος από τους καθηγητές, ως γνωστοί απεργοσπάστες και αντιτιθέμενοι σε κάθε αγώνα που ξεσπά κάθε φορά, πρότειναν με κατάπτυστο τρόπο το σταμάτημα της απεργίας αλληλεγγύης των ΔΕΠ κάνοντας συγχρόνως έκκληση για σταμάτημα του αγώνα των φοιτητών , στηρίζοντας έτσι στην πράξη τις απολύσεις και την κυβέρνηση. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με το πρόγραμμα εξετάσεων που εξέδωσε ο κοσμήτορας της σχολής συμβάλλοντας έμπρακτα στον γενικό εκβιασμό που δέχονται οι απεργοί. Με το ψευτοδίλημμα του εξαμήνου το οποίο πρέπει να διαρκέσει τουλάχιστον 13 βδομάδες, όλοι οι παραπάνω προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σπάσουν την απεργία.

Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη “μόρφωσή” μας ούτε για το εξάμηνο όσο και να φωνάζουν γι’ αυτά. Αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά είναι οι έρευνες που διεξάγονται στο ΕΜΠ και τα τεράστια ποσά που διακινούνται μέσα απ’ αυτές. Είναι οι έρευνες που γίνονται προς όφελος διαφόρων εταιρειών με επίσημες ή κάτω απ’ το τραπέζι συνεννοήσεις, είναι οι έρευνες που γίνονται για το στρατό και τις δυνάμεις καταστολής. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μας προκαλεί έκπληξη η αντίδραση ορισμένων καθηγητών -που φρόντισαν να ζητήσουν και προφανώς είχαν τη στήριξη των ΜΜΕ- στην απομάκρυνσή τους από τα εργαστήρια και τα κατειλημμένα κτίρια, όπου προφανώς δεν βρίσκονταν τυχαία.

                                              ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ
                                            ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
                                                      ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, συνεχίζουμε την κατάληψη της σχολής και την περιφρούρηση της. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε έμπρακτα τον αγώνα των εργαζομένων παρακωλύοντας κάθε εκπαιδευτική ή ερευνητική διαδικασία και αρνούμαστε στην πράξη να δώσουμε εξετάσεις μέχρις ότου παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις του κράτους για απολύσεις και όλα τα σχέδια για την εφαρμογή της συνολικότερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβάλλουν. Συνεχίζουμε να οργανώνουμε δράσεις και συνελεύσεις μαζί με τους εργαζόμενους προσπαθώντας να κεντρικοποιήσουμε το ζήτημα της απεργίας συμμετέχοντας στα κεντρικά πολιτικά καλέσματα που ξεπηδούν.

Η μόνη δύναμη αντεπίθεσης στα αφεντικά, τις κρατικές μαριονέτες και τους φασίστες τους είναι η συλλογική μας δύναμη και η αυτοοργανωμένη καθημερινή μάχη στους χώρους που εργαζόμαστε, στις σχολές μας και στις γειτονιές μας.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ, ΡΩΤΑΜΕ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ
                                               ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ
                                                                        ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ!

Προτείνουμε:
•Κατάληψη της σχολής μέχρι και τη Δευτέρα 25/11 με νέα ΓΣ ττην ίδια μέρα
•Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των απεργών
•Να διακόψουμε όσα ερευνητικά προγράμματα γίνονται στη σχολή
•Να μην γίνουν μαθήματα ή εξεταστική για όσο διαρκεί η απεργία των συλλόγων των εργαζομένων
•Συντονιστική επιτροπή κατάληψης μετά τη συνέλευση

-Το Κράτος έχει επιστρατέυσει όλα του τα μέσα για να καταστείλει τον αγώνα των εργαζομένων στις σχολέςκαι τώρα απειλεί με Μ.Α.Τ.

-Οι μεγαλοκαθηγητάδες έχουν αρχίζει να φωνάζουν γιατί χάνονται τα λεφτά που βγάζουν από έρευνες που διεξάγουν για εταιρείες και το στρατομπατσικό σύμπλεγμα.

-Οι managers του Συμβούλιου Διοίκησης παρακαλούν κι αυτοί για την ομαλότητα στο ΕΜΠ, που τόσο καιρό έχουν ταράξει οι απεργίες και οι καταλήψεις

-Τα media ολημερίς κι ολονυχτίς προσπαθούν να μας πείσουν πως για όλα τα δεινά μας φταίνε οι αγώνες.

-Μπάτσοι συλλαμβάνουν και προσαγάγουν διαδηλωτές και μη, απλά και μόνο επειδή τόλμησαν να διαδηλώσουν.

-Οι εργοδότες μικροί και μεγάλοι συεχίζουν να απολύουν, να μειώνουν μισθούς και να ασκούν τρομοκρατία σε όσους εργαζόμαστε.

Όλοι αυτοί που μέρα με τη μέρα μας κατατρέφουν την ζωή, κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Μπροστά σε όλα αυτά, μας ενδιαφέρουν μόνο η εξεταστικη και τα μαθήματα;

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Τρίτη 12:00, Αμφιθέατρο 2, 12:00

Η εβδομαδιαία  συνέλευση του Ελευθεριακού Σχήματος Σ.Ε.Μ.Φ.Ε θα γίνει την Παρασκευή 15/11 στις 17:00 στο Κ*ΒΟΞ.

Τα θέματα που σίγουρα θα κουβεντιαστούν είναι:

-Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, οι δράσεις που έγιναν στα πλαίσια αυτού την προηγούμενη εβδομάδα και οι δράσεις που θα ακολουθήσουν την εβδομάδα που μας έρχεται.

-Το πλαίσιο λόγου που θα κατατεθεί στην Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου την Δευτέρα 18/11.

-Η επίθεση του κράτους και των ΜΜΕ στις δράσεις υπεράσπισης της απεργίας και των καταλήψεων στο Ε.Μ.Π

-Πολιτική ανάλυση της κοινωνικής κατάστασης τον τελευταίο καιρό.

-Ό,τι θεωρήσει ο καθένας πως είναι σημαντικό να συζητηθεί.

Η συνέλευση είναι:

• ανοιχτή σε όποιον επιθυμεί να συζητήσει, να συνδιαμορφώσει και να οργανώσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες του χωρίς αρχηγούς, διαμεσολαβήσεις και έτοιμα πακέτα λύσεων και “γραμμών”.
• σταθερή, προκειμένου να δημιουργούνται ισότιμες και συντροφικές σχέσεις μεταξύ όσων συμμετέχουν, κι όχι ευκαιριακές.

εβδομαδιαία, προκειμένου να υπάρχει μία συνέχεια στον λόγο και στις δράσεις.

Το κείμενο σε pdf εδώ:

Πλαίσιο Λόγου 11/11

Εδώ και 9 εβδομάδες, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ βρίσκονται σε απεργία, ενάντια στις διαθεσιμότητες/απολύσεις που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, όπως έκανε νωρίτερα, στην τεχνική εκπαίδευση, στους σχολικούς φύλακες, στην ΕΡΤ και όπως θα συνεχίσει να κάνει αν εμείς το αφήσουμε στην υγεία, στους καθηγητές των πανεπιστημίων και σε όλο το δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.

Οι απολύσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, οι συνεχείς μειώσεις μισθών, η τεράστια ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας “εξυγίανσης”. Είναι μία διαδικασία υποτίμησης της εργασίας μας, υποτίμησης της ίδιας της ζωής μας, προς όφελος των αφεντικών. Οι εργοδότες θέλουν να διατηρήσουν την κερδοφορία τους υπό όλες τις συνθήκες και στην τωρινή περίοδο προσπαθούν να το πετύχουν με δυο τρόπους: πρώτον, κάνοντας το εργατικό κόστος όσο μικρότερο γίνεται -με οσοδήποτε βίαιο τρόπο- και δεύτερον, καταργώντας ή μετατρέποντας σε πεδίο κερδοφορίας τις δομές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Για να περάσουν όλα αυτά πιο εύκολα , το κράτος χρησιμοποιεί όλο και περισσότερη τρομοκρατία, με σημαντικούς άξονές της την αυξανόμενη ανεργία, την ακόμα πιο αυξανόμενη καταστολή και την προπαγάνδα περί “δημοσίου χρέους” και “δύο άκρων”. Επενδύει στον ατομισμό και στον κοινωνικό αυτοματισμό, για να διασπάσει τους “από κάτω” και τους αγώνες τους.

Ο αγώνας των εργαζομένων του Ε.Μ.Π., με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, κουβαλάει τις τύχες και το μέλλον όλων όσων ζούμε και δραστηριοποιούμαστε στο Ε.Μ.Π. και στα υπόλοιπα ιδρύματα. Είναι σημαντικός γιατί αν νικήσει θα βάλει φρένο στην επισφαλοποίηση της εργασίας που θέλουν να επιβάλλουν στις σχολές. Είναι σημαντικός επειδή η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε αναλάβει στο μέλλον θα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία την μη επαρκή λειτουργικότητα του ιδρύματος και θα παρουσιάσει σαν αναγκαία λύση τα δίδακτρα ή/και τις καταργήσεις σχολών και την άμισθη ή υπαμειβόμενη εργασία. Είναι σημαντικός αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και γενικότερα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Η κυβέρνηση, παρόλο που θέλει να σταματήσει την απεργία, δεν θέλει να πάρει την απόφαση να το κάνει με τη βία (επιστράτευση, εισβολή των ΜΑΤ). Γι’ αυτό, έχει χρησιμοποιήσει όσους τρόπους διαθέτει για να διασπάσει, να τρομοκρατήσει ή να απομονώσει τους εργαζόμενους: εξαίρεση λίγων από τις διαθεσιμότητες/απολύσεις, απειλή εισαγγελικής παρέμβασης, προσπάθεια να βγάλει την απεργία παράνομη και καταχρηστική (για την ιστορία, παραδόξως βγήκε μόνο παράνομη), ατομικές απογραφές (μέτρο που αποσυλλογικοποιεί την πάλη των “από κάτω” και τους αφήνει έρμαια στις ορέξεις της κυριαρχίας -έχει πολλές ομοιότητες με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων), κατασυκοφάντηση επειδή κατά τη διάρκεια της απεργίας παίρνουν τα χρήματα που έτσι κι αλλιώς θα τους πάρει πίσω μετά τη λήξη της, και κυρίως ο περιβόητος κοινωνικός αυτοματισμός, με μοχλό αρχικά τις εγγραφές των πρωτοετών και τώρα το εξάμηνο. Μέσα σε όλες τις κινήσεις αυτές, έχει την πρόθυμη συμβολή των ΜΜΕ, τα οποία όπως πάντα αναπαράγουν το λόγο της και δείχνουν τα γεγονότα μέσα από το πρίσμα που τη συμφέρει.

Μέσα στον αγώνα αυτόν η απεργοσπασία καλά κρατεί. Στην τελευταία συνέλευση των μελών Δ.Ε.Π, ένα μεγάλο μέρος από τους καθηγητές ως γνωστοί απεργοσπάστες και αντιτιθέμενοι σε κάθε αγώνα που ξεσπά κάθε φορά πρότειναν με κατάπτυστο τρόπο το σταμάτημα της απεργίας αλληλεγγύης των Δ.Ε.Π κάνοντας συγχρόνως έκκληση για γενικό σταμάτημα του αγώνα, στηρίζοντας πλήρως τις απολύσεις και την κυβέρνηση. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με το πρόγραμμα εξετάσεων που εξέδωσε ο κοσμήτορας της σχολής συμβάλλοντας έμπρακτα στον γενικό εκβιασμό που δέχονται οι απεργοί. Με το ψευτοδίλλημα του εξαμήνου το οποίο πρέπει να διαρκέσει τουλάχιστον 13 βδομάδες όλοι οι παραπάνω προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σπάσουν την απεργία.

Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη “μόρφωσή” μας ούτε για το εξάμηνο όσο και να φωνάζουν γι’αυτά. Αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά είναι οι έρευνες που διεξάγονται στο Ε.Μ.Π και τα τεράστια ποσά που διακινούνται μέσα απ’αυτές. Είναι οι έρευνες που γίνονται προς όφελος διαφόρων εταιρειών με επίσημες ή κάτω απ’το τραπέζι συννενοήσεις, είναι οι έρευνες που γίνονται για το στρατό και τις δυνάμεις καταστολής.

Για όλους τους παραπάνω λόγους,λοιπόν, συνεχίζουμε την κατάληψη της σχολής και την περιφρούρηση της. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε έμπρακτα τον αγώνα των εργαζομένων παρακωλύοντας κάθε εκπαιδευτική ή ερευνητική διαδικασία και αρνούμαστε στην πράξη να δώσουμε εξετάσεις μέχρις ότου παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις του κράτους για απολύσεις και όλα τα σχέδια για την εφαρμογή της συνολικότερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβάλλουν. Συνεχίζουμε να οργανώνουμε δράσεις και συνελεύσεις μαζί με τους εργαζόμενους προσπαθώντας να κεντρικοποιήσουμε το ζήτημα της απεργίας συμμετέχοντας στα κεντρικά πολιτικά καλέσματα που ξεπηδούν.

Η μόνη δύναμη αντεπίθεσης στα αφεντικά, τις κρατικές μαριονέτες και τους φασίστες τους είναι η συλλογική μας δύναμη και η καθημερινή μάχη στους χώρους που εργαζόμαστε, στις σχολές μας και στις γειτονιές μας.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ, ΡΩΤΑΜΕ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ

∆ΙΕΚ∆ΙΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ!

Προτείνουμε:

• Κατάληψη της σχολής μέχρι και τη Δευτέρα 18/11 με νέα ΓΣ τη Δευτέρα 18/11

• Να διακόψουμε όσα ερευνητικά προγράμματα γίνονται στη σχολή

• Να μην γίνουν μαθήματα ή εξεταστική για όσο διαρκεί η απεργία των συλλόγων των εργαζομένων

• Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των απεργών και στο τριήμερο μνήμης της 17ης Νοέμβρη

• Συντονιστική επιτροπή κατάληψης μετά τη συνέλευση

Το πλαίσιο σε pdf

Η εβδομαδιαία  συνέλευση του Ελευθεριακού Σχήματος Σ.Ε.Μ.Φ.Ε θα γίνει την Κυριακή 27/10 στις 17:30 στο Κ*ΒΟΞ.

Τα θέματα που σίγουρα θα κουβεντιαστούν είναι:

-Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, οι δράσεις που έγιναν στα πλαίσια αυτού την προηγούμενη εβδομάδα και οι δράσεις που θα ακολουθήσουν την εβδομάδα που μας έρχεται.

-Το πλαίσιο λόγου που θα κατατεθεί στην Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου την Τρίτη 29/10.

-Πολιτική ανάλυση της κοινωνικής κατάστασης τον τελευταίο καιρό.

-Ό,τι θεωρήσει ο καθένας πως είναι σημαντικό να συζητηθεί.

Η συνέλευση είναι:

• ανοιχτή σε όποιον επιθυμεί να συζητήσει, να συνδιαμορφώσει και να οργανώσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες του χωρίς αρχηγούς, διαμεσολαβήσεις και έτοιμα πακέτα λύσεων και “γραμμών”.
• σταθερή, προκειμένου να δημιουργούνται ισότιμες και συντροφικές σχέσεις μεταξύ όσων συμμετέχουν, κι όχι ευκαιριακές.
• εβδομαδιαία, προκειμένου να υπάρχει μία συνέχεια στον λόγο και στις δράσεις.

ΕΠΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Ερχόμαστε όλοι στην Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού μας Συλλόγου:

-Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους του Ε.Μ.Π και του Ε.Κ.Π.Α,

-Βάζουμε στο τραπέζι και τα δικά μας ζητήματα , όπως οι διαγραφές,δίδακτρα και το κόστος φοίτησης(σίτιση, στέγαση, μεταφορές)  που θέλουν να επιβάλλουν με σκοπό να συνδέσουμε τους αγώνας μας.

-Οργανώνουμε δράσεις στήριξης και προώθησης των αγώνων που συντελούνται στις σχολές.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ- ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ- ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΜΕ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ Σ.Ε.Μ.Φ.Ε

(Τρίτη 29/10, Αμφιθέατρο 2, ώρα:12:00)

Η προκύρηξη σε pdf:

Κείμενο Συμβολής

Πώς αναλύουμε το πανεπιστήμιο

Βασική αποστολή του πανεπιστημίου όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μετά τη βιομηχανική επανάσταση είναι αφενός η (μέσω της εκπαίδευσης) παραγωγή αρκετά εξειδικευμένων εργαζόμενων ώστε να στελεχώνουν τις αντίστοιχες θέσεις στην αγορά εργασίας και αφετέρου η (μέσω της έρευνας) παραγωγή γνώσης και τεχνογνωσίας που -αν όχι εξ ολοκλήρου, τότε κατά κύριο λόγο- αξιοποιείται για να κάνει παραγωγικότερη την εργασία. Ως χώρος εκπαίδευσης, έχει και τη δευτερεύουσα αποστολή τού να ενσταλάζει την κυρίαρχη ιδεολογία στους φοιτητές. Κοινώς την στγιμή που ιδιωτικές εταιρείες ιδρύουν τμήματα και ολόκληρες σχολές, είναι κοντόθαλμο να βλέπουμε στον ορίζοντα μόνο ιδεολογία.

Στο πανεπιστήμιο, ως κοινωνική δομή, συνυπάρχουν και ανταγωνίζονται υποκείμενα με διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικά συμφέροντα, σε βαθμό που δεν μας επιτρέπει να μιλάμε για “πανεπιστημιακή οικογένεια”. Οι ταξικές αυτές αντιθέσεις κρύβονται πολύ συχνά “κάτω απ’ το χαλί”, μαζί με όσα φαινόμενα τις συνοδεύουν (ως παραδείγματα τέτοιων φαινομένων μπορούμε να αναφέρουμε: συνεργασία καθηγητών με επιχειρήσεις, “φτηνή” ή απλήρωτη εργασία μεταπτυχιακών φοιτητών, προσπάθειες φίμωσης κινηματικών υποδομών όπως το Athens Indymedia)· παρόλα αυτά έχουν έρθει στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της απεργίας, μέσω της στάσης των θεσμικών οργάνων (πρύτανης, κοσμήτορες, συμβούλιο ιδρύματος), πολλών καθηγητών και μέρους των φοιτητών, όλων εκείνων δηλαδή που προτάσσουν τη λογική της καριέρας και του ατομισμού και στέκονται ενάντια στη συλλογική δράση για την αντίσταση στην εκμετάλλευση.

Να σημειώσουμε εδώ κάποια πράγματα περί “δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου”. Το κρατικό πανεπιστήμιο, αν και ομολογουμένως πολύ φτηνότερο απ’ το ιδιωτικό, ποτέ δεν ήταν τελείως δωρεάν, επειδή τόσο η φοίτηση όσο και η εισαγωγή είχαν ένα μη αμελητέο κόστος. Όμοια και κυριότερα, το κρατικό πανεπιστήμιο, αν και πολύ πιο δημόσιο απ’ το ιδιωτικό, εξακολουθεί να ελέγχεται από το κράτος και το κεφάλαιο και να λειτουργεί για τα συμφέροντά τους, είτε άμεσα, με έρευνες προς όφελος επιχειρήσεων και του στρατομπατσικού συμπλέγματος, είτε έμμεσα, αναπαράγοντας τους εργαζόμενους που απαιτεί το κεφάλαιο -τόσο από άποψη δεξιοτήτων όσο και από άποψη ιδεολογίας. Ο δημόσιος χαρακτήρας του πανεπιστημίου θα ήταν εφικτός μόνο αν αυτό ελεγχόταν κατ’ ευθείαν από την κοινωνία, πράγμα που προφανώς δεν γίνεται να υπάρξει στο καπιταλιστικό και εξουσιαστικό σύστημα παραγωγής και οργάνωσης αντίστοιχα.

Προτρέχοντας λίγο, θεωρούμε σημαντικό εδώ να πούμε ότι η “υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστήμιου” δεν πρέπει να είναι διεκδίκηση της απεργίας, διότι αποκρύπτει όσα αναφέραμε παραπάνω και δίνει την εντύπωση ότι το μέχρι τώρα μοντέλο ήταν λίγο-πολύ πετυχημένο, οπότε αρκεί να επιστρέψουμε εκεί.

Εργασιακές σχέσεις και κίνημα μέχρι σήμερα

Οι εργασιακές σχέσεις στα πανεπιστήμια ήταν ένα ζήτημα που, όπως δείξαμε παραπάνω, συνήθως πέρναγε απαρατήρητο, κρυμμένο πίσω από το “δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο” και την ανέμελη “πανεπιστημιακή κοινότητα”. Καθόλου τυχαίο, αφού την ίδια αντιμετώπιση είχαν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που θεωρούνταν μάλλον δευτερεύουσες -αν όχι διακοσμητικές- υπάρξεις. Η αντίληψη που ήθελε το πανεπιστήμιο “ναό της γνώσης” ή “μόνο ιδεολογικό μηχανισμό” έθετε στο επίκεντρο τους ρόλους του καθηγητή και του φοιτητή και δεν επέτρεπε να αναγνωριστούν τα κοινά συμφέροντα των (περισσότερων) φοιτητών -και μέρους των καθηγητών- με τους εργαζόμενους.

Έτσι, βλέπαμε ότι, παρόλο που οι φοιτητικοί αγώνες ήταν συχνοί και δυναμικοί, δεν συνέβαινε το ίδιο με τους αγώνες των εργαζομένων. Ακόμη, ο όποιος συντονισμός γινόταν μεταξύ τους ήταν ευκαιριακός και ασθενικός, μη επιτρέποντας την δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων· ούτε λόγος φυσικά για συνδιαμόρφωση περιεχομένων. Οι φοιτητές πάλευαν ενάντια στους νόμους και τις μεταρρυθμίσεις που τους απειλούσαν, με ελάχιστη ή καθόλου στήριξη απ’ την πλευρά των εργαζομένων, και αντίστοιχα οι αγώνες των εργαζομένων αντιμετωπίζονταν ψυχρά και τυπικά από τους φοιτητικούς συλλόγους.

Οι εργασιακές σχέσεις που μας περιμένουν

Ήδη έχουμε εμπειρία της κακοπληρωμένης ή απλήρωτης εργασίας μεταπτυχιακών φοιτητών, των εργαζόμενων στην έρευνα με σύμβαση έργου, των εργολαβιών σε σίτιση και καθαρισμό, των πρακτικών για ψίχουλα. Παρά το πλήθος των απολύσεων που προωθεί η κυβέρνηση, δεν μπορούμε να πιστεύουμε ειλικρινά πως αν αυτές περάσουν, τα ιδρύματα δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν· προφανώς, στόχος της αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια είναι η γενίκευση τέτοιων μοντέλων “φτηνής” εργασίας και η εισαγωγή καινούριων, όπως θα  είναι η part-time άμισθη εργασία σε διοικητικές θέσεις προπτυχιακών φοιτητών που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις για δίδακτρα.

Η απεργία και η σημασία της

Όπως έχουμε πει επανειλλημένα σε όσα κείμενα έχουμε δημοσιεύσει σχετικά με την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, σε όσες γενικές συνελεύσεις έχουμε τοποθετηθεί και σε όσες παρεμβάσεις έχουμε προβεί συνολικά, πως η νίκη αυτού του αγώνα ειδικά σε αυτή την συγκυρία είναι αναγκαία. Αναγκαία από πολλές απόψεις που έχει μεγάλη σημασία η κάθε μία.

Η επισφαλής εργασία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ένα μόνο μέρος από τις επιταγές του “ευρωπαικού μοντέλου” εκπαίδευσης που εισήχθησε στην Μπολόνια πριν κάποια χρόνια. Μαζί με αυτό είναι τα δίδακτρα, οι εντατικοποιημένοι ρυθμοί σπουδών και η διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών με τις εταιρείες που κάθε σχολή χρησιμοποιεί ως χορηγούς. Η απόλυση μεγάλου μέρος εργαζομένων θα δώσει πάτημα και δικαιολογία στο κράτος να προχωρήσει με πιο ευνοκούς πολιτικούς όρους την εκπαιδευτική αναδιάρθωση, λέγοντας πως οι εργαζόμενοι είναι πολύ λίγοι για να εξυπηρετήσουν αυτόν τον υπέρογκο αριθμό φοιτητών, άρα πολλοί απ’τους δεύτερους πρέπει σιγά-σιγά να φεύγουν. Αντίστοιχα για τον ίδιο λόγο θα ζητήσει δίδακτρα, αλλά και επιπλέον χορηγίες και προσφορές υπηρεσιών από διάφορες εταιρείες που θα ζητήσουν μερίδιο ελέγχου πάνω στην καθημερινότητα των φοιτητών.

7 βδομάδες απεργία

Για τον λόγο τ’ότι θεωρήσαμε αυτή την απεργία πολύ σημαντική προσπαθήσαμε με τις δυνάμεις που έχουμε και που μας αναλογούν να τον στηρίξουμε υλικά, ηθικά, να τον προπαγανδίσουμε και με τις δυνατότητες που πάλι μας αναλογούν να επιδιώξουμε την όξυνσή του όπως και συμβαίνει τώρα που ο αγώνας δεν έχει λήξει. Παρ’όλα αυτά θεωρούμε πως σε αυτόν αλλά και σε όλους τους αγώνες που ξεσπούν κάθε χρονική περίοδο πρέπει να γίνεται κριτική από κινηματική σκοπιά, έτσι ώστε να αναδεικνύονται και να αποφεύγονται οι τυχόν προβληματικές που προκύπτουν.

Από την αρχή του ξεσπάσματος αυτού του αγώνα λοιπόν υπήρχαν πολλά προβλήματα και αντιφάσεις που παίζουν ακόμα ρόλο στην δυναμική του. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

Συντεχνιασμός
Δυστυχώς παρατηρούμε πως εώς τώρα είναι ένα από τα όπια στους αγώνες της τάξης μας και ειδικά στον Δημόσιο τομέα. Οι εργαζόμενοι στις συνελεύσεις τους αποφάσιζαν διάφορους συντονισμούς με τους φοιτητές και τους καθηγητές του Ε.Μ.Π αλλά ποτέ ουσιαστική σύναψη σχέσεων και σύνδεση του αγώνα. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα πως οι φοιτητές μέσα από τους Φ.Σ μας όταν προτείναμε κοινούς αγώνες πάνω στην βάση των κοινών επιδιώξεων, σκοπών και κοινών δράσεων ποτέ δεν λάβαμε ξεκάθαρη έμπρακτη απάντηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η πλειοψηφία τω εργαζομένων έψαχνε από τον αγώνα αυτόν μόνο να γλυτώσει από την απόλυση και όχι να υπερασπιστεί το συνολικό συμφέρον του κόσμου της εργασίας στο Ε.Μ.Π

Ανάθεση
Όποιος έκανε μία απλή βόλτα από τις περιφρουρήσεις στις πύλες της πολυτεχνειούπολης έβλεπε και βλέπει συγεκριμένους ανθρώπους καθημερινά. Δυστυχώς το φαινόμενο αυτό το συναντάμε σχεδόν παντού μιάς και οι αγώνες εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ειδικά σε αυτόν τον τόπο συνήθως διεξάγονται από αυτούς που είναι τελείως αποφασισμένοι και οι περισσότεροι συμμετέχουν μόνο παθητικά. Είναι μία ολόκληρη λογική που δεν οφείλεται μονάχα στην γενικευμένη ανάθεση που αναπαράγει ο κοινοβουλευτισμός και η ιεραρχία στις δομές της καπιταλιστικής κοινωνίας(είναι μορφή παραίτησης να τα ρίχνουμε όλα εκεί) αλλά μία ολόκληρη λογική αγώνων χωρίς προσπάθεια και κόστος που καλιέργησε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ η οποία και ηγεμόνευε ιδεολογικά μέχρι πριν κάποια χρόνια στα συνδικάτα του δημόσιου τομέα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι πλαστές απεργίες που ήταν στην πραγματικότα άδειες, οι πληρωμές απεργιών που δεν έχουν δηλωθεί ποτέ, τα κονέ διάφορων συνδικαλιστών με το κράτος κ.λ.π πράγματα που τα βλέπουμε χρόνια αλλά το ανταγωνιστικό κίνημα έκλεινε τα μάτια ή δεν ασχολούνταν με αυτό.

Ευκαιριακότητα στην σύνδεση του αγώνα με άλλους κλάδους
Παρά τον συντονισμό που επετέυχθη με τους απεργούς του Ε.Κ.Π.Α και με άλλων ιδρυμάτων αρχικά, παρά την παρουσία συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα στα συντονιστικά του ΜΑΧ, όπως το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών,  ποτέ δεν υπήρξε η στόχευση από την πλειοψηφία των εργαζομένων για γενικευμένο συντονισμό του αγώνα, καθημερινή συννενόηση για δράση, κοινή στρατηγική και συμπόρευση. Προφανώς και θεωρούμε πως αυτό θα έπρεπε να είχε ήδη χτιστεί πριν ξεκινήσει ο αγώνας, αλλά ακόμα και την τελευταία στιγμή αυτό κατέστη αδύνατο και σίγουρα οφειλόταν σε υποκειμενικούς παράγοντες.

Αδυναμία κεντρικοποίησης του αγώνα
Το εργατικό κίνημα είναι αλήθεια ότι άργησε να αντιληφθεί την κεντρικότητα του ζητήματος των διοικητικών υπαλλήλων. Συγκεκριμένα οι προσπάθειες της Ο.Δ.Π.Τ ήταν μηδαμινές, η Α.Δ.Ε.Δ.Υ ούτε κουβέντα για προκύρηξη γενικής απεργίας στο δημόσιο, ειδικά εκείνες τις μέρες που η κυβέρνηση απειλούσε και τρομοκρατούσε τους εργαζόμενους και τα πρωτοβάθμια του ερειπωμένου πια Συντονισμού σε μία πλήρη αμηχανία. Βέβαια, δεν ήταν αυτό κάτι που θα έπρεπε να μας προξενεί κάποια εντύπωση. Οι δομές του εργατικού κινήματος είναι ήδη απαρχαιωμένες και κατακερματισμένες (η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ σε έναν μόνο χώρο δουλειάς μπορεί να έχουν 20 σωματεία!! ) και το ίδιο πελαγωμένο σε ήττες και αντιφάσεις με μόνο μία μικρη μειψηφία να φωνάζει για πλήρη ανασυγκρότηση. Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση τη μόνη δυνατότητα για συντονισμό εξαρτούνταν πλήρως από τις κομματικές αποφάσεις της κάθε αριστεράς.

Θεσμική διαμεσολάβηση
Ο αγώνας εξ’αρχής, ειδικά στο .ΕΜ.Π, φαινόταν να εξαρτάται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό από την στάση των πρυτανικών αρχών. Αυτό λόγω της διαμεσολαβητικής και της δυναμικότερης θέσης τους ως προς την κεντρική εξουσία. Από την αρχή είχε μαλλιάσει η γλώσσα των οργανωμένων σε συλλογικότητες, καταλήψεις του Ε.Μ.Π φοιτητών(οι οποίοι παρεπιπτόντως ήταν και οι μόνοι που έθιγαν το ζήτημα) πως ο πρύτανης και τα τσιράκια του δεν έχουν καμία θέση στον αγώνα μιάς και θα είναι δεδομένο ένα μελλοντικό ξεπούλημα(όπως και  έγινε) αλλά κα τ’ότι οι αγώνες με νομικίστικα τερτίπια  καταλήγουν σε αντιφάσεις και τέλμα(όπως και έγινε). Παρ’ολα αυτά όμως οι εργαζόμενοι όσο περνούσαν οι εβδομάδες κατάφεραν να απομονώσουν τον πρύτανη από τις διαδικασίες τους αντιλαμβανόμενοι τον απεργοσπαστικό του ρόλο.

Γραφειοκρατική συνδικαλιστική διαμεσολάβηση
Τα Διοικητικά Συμβούλια των συλλόγων των εργαζομένων στο Ε.Μ.Π και το Ε.Κ.Π.Α έδειξαν εξ’αρχής και με περίσσιο θράσος τον απεργοσπαστικό τους ρόλο. Πρώτο χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια δημουργίας κλίματος ηττοπάθειας με τις κωρώνες τρόμου περί κύρηξης παράνομης απεργίας και ποινικοποίησής της. Δεύτερο5λεπτο συζήτησης για το ζήτημα της μισθοδοσίας και τρίτο η έκκληση στους εργαζόμενους να υπογράψουν τις ατομικές δηλώσεις αξιολόγησεις δίνοντας ψευδείς πληροφορίες στους εργαζόμενους. Η γραφειοκρατία αυτή έπαιξε πάρα πολύ ρόλο στην εξέλιξη της απεργίας με την πλειοψηφία των εργαζομένων να αναθέτουν σε αυτούς τη “βαριά δουλειά”. Για άλλη μία φορά οι μόνοι που έθιξαν δυναμικά το ζήτημα της αυτοοργάνωσης μακριά από Δ.Σ και άλλους διαμεσολαβητές ήταν φοιτητές συλλογικοτήτων και καταλήψεων μέσα στις διαδικασίες των συλλόγων τους ή αυτές των εργαζομένων.

Η γραφειοκρατία αυτή έπαιξε πάρα πολύ ρόλο στην εξέλιξη της απεργίας με την πλειοψηφία των εργαζομένων να αναθέτουν σε αυτούς τη “βαριά δουλειά”. Για άλλη μία φορά οι μόνοι που έθιξαν δυναμικά το ζήτημα της αυτοοργάνωσης μακριά από Δ.Σ και άλλους διαμεσολαβητές ήταν φοιτητές συλλογικοτήτων και καταλήψεων μέσα στις διαδικασίες των συλλόγων τους ή αυτές των εργαζομένων.χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιβολή ψηφοφορίας μετά από μόνο 5λεπτο συζήτησης για το ζήτημα της μισθοδοσίας, τρίτο η έκκληση στους εργαζόμενους να υπογράψουν τις ατομικές δηλώσεις αξιολόγησεις δίνοντας ψευδείς πληροφορίες στους εργαζόμενους και τέταρτο το κρυφό ραντεβού που κανόνισε με το Σ.Ι. Η γραφειοκρατία αυτή έπαιξε πάρα πολύ ρόλο στην εξέλιξη της απεργίας με την πλειοψηφία των εργαζομένων να αναθέτουν σε αυτούς τη “βαριά δουλειά”. Για άλλη μία φορά οι μόνοι που έθιξαν δυναμικά το ζήτημα της αυτοοργάνωσης μακριά από Δ.Σ και άλλους διαμεσολαβητές ήταν φοιτητές συλλογικοτήτων και καταλήψεων μέσα στις διαδικασίες των συλλόγων τους ή αυτές των εργαζομένων.

Από εδώ και πέρα

Όπως τονίσαμε και πριν την κριτική αυτή δεν την κάνουμε ούτε για να αποδειχθούμε οι ειδικοί των αγώνων, ούτε επειδή γνωρίζουμε την σωστή “γραμή”, ούτε για να γίνουμε η μελλοντική πρωτοπορεία του κινήματος. Η κριτική στις μορφές και το περιεχόμενο του αγώνα είναι αναγκαία προκειμένου οι αγώνες με την συλλογική εμπειρία που συσσσωρεύουν να λειτουργούν ως παρακαταθήκη για μελλοντικούς νικηφόρους αγώνες. Το εργατικό κίνημα έχει αποδείξει ότι μπορεί να πετύχει νίκες και μέσα σε αυτό το σύστημα όταν υπάρχει αποφασιστικότητα και σχέδιο.

Στο τελευταίο θα σταθούμε κι εμείς. Έχουμε χορτάσει από βερμπαλισμούς, μεγαλεπίβολα κεντρικά πολιτικά, μετωπικά σχήματα και αιτήματα, κωρώνες για γενικές και άγριες απεργίες που δεν γίνονται ποτέ. Θεωρούμε πως από εδώ και πέρα στόχος όσων από εμάς δρούμε οργανωμένα στα πλαίσια της όξυνσης του ταξικού ανταγωνισμού στις σχολές είναι να συμβάλλουμε στην διαδικασία σύναψης πραγματικών κινηματικών σχέσεων μεταξύ των κλάδων, στην οργανική σύνδεσή μεταξύ τους, στο να ξεθάψουμε ζητήματα που κρύβονται (σκόπιμα?) κάτω απ’το χαλί των ταξικών αντιθέσεων.

Μερικές από τις επιδιώξεις μας μετά το νικηφόρο ή ηττημένο πέρας της απεργίας πιστεύουμε πως είναι αναγκαίο, να είναι οι εξης:

-Ο συντονισμός όλων των φορέων στο ΕΜΠ (και γενικά στις σχολές) να μετατραπεί σε μία σταθερή δομή προκειμένου να μη γίνεται σύμπλευση σε ευκαιριακή βάση, αλλά να προετοιμάζεται το έδαφος καθημερινά για πιο μαχητικούς κοινούς αγώνες.
-Να υπάρχει σταθερός συντονισμός με όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς της εκπαίδευσης(ΟΛΜΕ, ΔΟΕ κ.λ.π) προκειμένου να υπάρχει κάθε φορά κοινή δράση η οποία δεν θα εξαρτάται από τις διαθέσεις των εργατοπατέρων και των κομμάτων της κοινοβουλευτικής ή μη αριστεράς.
-Το κίνημα να αρχίσει σταθερά να αναδεικνύει τους τεχνητούς διαχωρισμούς που υφίστανται. Δηλαδή να αναδείξει το ζήτημα των κοινών συμφερόντων μέσω της μισθολογικής ισότητας σε ολα τα κομμάτια της εργατικής τάξης των σχολών, από την καθαρίστρια, μέχρι τον λέκτορα και τον καθηγητή.
-Να δημιουργήσουμε -μαζί με τους εργαζόμενους- πειράματα αυτοδιαχείρισης στη βάση των κοινών αναγκών,όχι στη βάση της πολιτικής συμφωνίας.
-Να επιβάλουμε εργατικό έλεγχο στα πανεπιστήμια (με έμφαση στις έρευνες).χωρίς αυταπάτες συνδιαχείρησης.
-Να αναδείξουμε το ζήτημα των οριζόντιων και αυτοοργανωμένων δομών ως μία αναγκαιότητα των εποχών που ζούμε και των αγώνων που δίνουμε, κι όχι σαν άλλο ένα όμορφο ιδεολογικό τρικ που αφορά ένα σύνολο ανθρώπων και μόνο.
-Να αρχίσουμε μέσα από την καθημερινή παρέμβαση στις σχολές και τις διαδικασίες να τελειώνουμε με τα αντιΕΕ, αντιΔΝΤ και τους υπόλοιπους τεχνητούς ρεφορμισμούς που μας έρχονται από τα “έξω” και να δημιουργήσουμε περιεχόμενα και δομές που θα αντιτίθενται συνολικά στην μισθωτή εργασία.